Terwijl de Vlaamse cultuurhuizen met verrekijkers speuren naar nieuwe spelers om hun podia te 'ontwitten', zo observeert MO*, nemen jonge stedelingen het interculturele heft in eigen handen.
Terwijl de Vlaamse cultuurhuizen met verrekijkers speuren naar nieuwe spelers om hun podia te 'ontwitten', zo observeert MO*, nemen jonge stedelingen het interculturele heft in eigen handen.
De Koe is rond met De wederopbouw van het Westen. Drie jaar heeft het Antwerpse trio daarvoor nodig gehad, en – zoals dat gaat met trilogieën – drie voorstellingen. Eerst was het Westen Wit, dan werd het Rood, en nu is het Zwart. Van wederopbouw lijkt dan ook weinig sprake. Alleen valt Zwart lang niet zo zwartgallig uit als je zou verwachten. Hoe het Westen ervoor staat, wordt bij De Koe het antwoord op de vraag: wat vermag kunst nog?
Je bent een beginnende maker (theater, dans, comedy, …) met een straf concept voor een voorstelling. Je bent op zoek naar interessante mensen waarmee je over dat idee kunt praten – professionele gesprekspartners met serieus wat ervaring, een open geest en een brede achtergrondkennis. Liever nog zit je samen met meerdere mensen, zodat je je voorstel kunt aftoetsen aan verschillende perspectieven.
Zoek niet langer. Stap van 4 tot 8 september 2017 in onze 'PowerTalks' en geef je podiumproject een verdiepende boost.
Bij de première van musical Simple as ABC #2: Keep Calm & Validate, op 10 mei, is theatermaker Thomas Bellinck bijna tien jaar bezig met Steigeisen. Een decennium lang schreef het gezelschap niet zozeer geschiedenis, maar dissecteerde het de geschiedschrijving van het heden. In zijn nieuwe voorstelling gunt Bellinck ons een blik op het morele vacuüm in het getechnologiseerde hart van het Europese ‘migratiemanagement’. Maar eerst wat voorafging: de geschiedenis van een oeuvre over geschiedschrijving.
De publieke optocht is weer in opmars in de kunsten. Op 20 mei paradeerden op Linkeroever in Antwerpen tientallen groepjes van in totaal honderden Antwerpenaren voor een betalende tribune van nog eens honderden andere Antwerpenaren, als één beeld van de stad. De parade van mannen, vrouwen en diegenen die vanuit de verte op vliegen lijken van theatermaker en beeldend kunstenaar Thomas Verstraeten breekt met een lange geschiedenis van massaspektakels.
Bestaat er nog zoiets als een undergroundbeweging in de literatuur? Jazeker, luidt het quasi eenstemmig, kijk naar fenomenen als slam poetry en spoken word. En toegegeven, er bestaat een heel circuit van gesproken literatuur, tot in de meest obscure cafés. Alleen is die intussen helemaal toegeëigend door het literaire establishment: podiumpoëzie is mainstream geworden. Met die verschuiving van marge naar centrum lijkt trouwens ook de literatuur zelf een andere inzet te krijgen: het ‘ik’ maakt plaats voor een ‘wij’.
NTGent verkeert in woelig water. Ingeperkte subsidies en interne strubbelingen leidden niet alleen tot het vertrek van artistiek leider Johan Simons, maar ook tot een wezenlijke identiteitscrisis. Hoe het schip weer vlot krijgen? Maar vooral: voor welke bestemming dan? Podiumtijdschrift Etcetera en cultuurmagazine rekto:verso vroegen tien uiteenlopende stemmen om het publieke debat aan te zwengelen met een eigen wervend toekomstvoorstel. De rol van het Gentse stadstheater is te belangrijk om ze alleen maar over te laten aan de raad van bestuur... Volg de reeks hier.
Er staat een groot gebouw in het midden van de stad. Een gebouw bedacht om in te spelen, om in te tonen. Bestaan er voor de mensen veel schonere dingen dan dat? Het zou goed zijn dat de Gentse schouwburg weer een vuurtoren wordt, en niet zozeer een broeinest van de meest uiteenlopende kunstenaars en initiatieven. Dit is dan ook een pleidooi vóór schotten.
Een stadstheater verhoudt zich graag tot de canon, maar hoe breed gaat die? Van het NTGent van de toekomst zou je mogen verwachten dat het – als het wil spreken voor en tot de hele stad – een breder spectrum aan verhalen zichtbaar maakt. Tijd voor een inhaalbeweging.
NTGent verkeert in diepe crisis, interne disputen liggen op straat. Dat levert misschien niet altijd het fraaiste beeld op van de sector, maar op z'n minst maakt het ook publieke discussie mogelijk. Dat is alleen maar toe te juichen. Waar moet het nu heen? Waar ik alvast niet in geloof, is een artiest aan het roer van zo’n groot huis.
Het NieuwTG is een groep van Gentse dramastudenten en jonge afgestudeerde theatermakers- en spelers. Na het recente tumult bij het NTGent engageerden wij ons om mee na te denken over de toekomst van het huis. Het plan dat we hier presenteren, is het resultaat van een eerste denk-oefening. Het bouwt voort op traditie, maar stelt tegelijk nieuwe organisatievormen voor. We dromen van een theater dat zich – midden in het centrum – openstelt voor de marge. Een haalbare utopie!
Als u mij vraagt naar mijn voorstel voor het NTGent van de toekomst, dan zeg ik: geen huis van spelers, geen huis van de kunsten, geen huis midden in de wereld, maar – en het klinkt wat pathetisch, ik weet het – een huis van noodzaak. Zo droom ik meteen ook de andere stadstheaters: als een plek waar enkel dingen gebeuren die op dit moment, in deze tijd, door al wie er binnen en buiten wandelt, noodzakelijk worden bevonden.
Het huidige publiek van NTGent is hoofdzakelijk blank en hoger opgeleid. Het weerspiegelt dus niet de stad, wel de eigen parochiale gemeenschap. Op zich is daar niets verkeerds aan, alleen laten we veel kansen liggen om een nieuw en gedeeld verhaal te creëren. Een stadstheater dat de gelaagde stedelijke realiteit tot onderwerp maakt van artistieke creatie, presentatie en publiekswerking, zal resulteren in zowel nieuw en gedurfd artistiek werk, als in een breder, heterogener publiek. Hoe?