Afgelopen theaterseizoen was het moeilijk om niet minstens één keer in een woordloos, louter beeldend en poëtisch universum te belanden. Meer ‘trage’ voorstellingen dan ooit hielden zich op in het grensgebied tussen film, theater en beeldende kunst. Maar ook dit trage theater is in al zijn visuele pracht niet zonder contradicties.
In het diepduister op scène licht zachtjes een spot op. De bleke contouren van een lichaam tekenen zich af. Enkele tellen ontplooit zich in de donkere massa een ruimte, begrensd door schaduwen en lichtvlakken. Twee dansers houden gespannen een pose vast. Het licht dooft. Duisternis. Dan opnieuw. Op de romantische tonen van live pianomuziek ontwikkelt zich een dans van stilstaande beelden. Een diaprojectie van levende lichamen. Afwisselend snel of traag worden momenten uit een actie aaneengeregen tot een soort choreografie van de pauze.