Voor het gemak zou je het genre dat Ken Loach beoefent 'sociale cinema' kunnen noemen. Films die naast een goed verhaal, de kijker een geweten proberen te schoppen. In The Wind That Shakes the Barley (2006), over de Ierse onafhankelijkheidsstrijd, en Land and Freedom (1995), over de Spaanse burgeroorlog, ging Loach het over de grenzen zoeken, maar op zijn best is hij als hij verhalen vertelt die dichter bij huis spelen. Zo is Riff Raff (1990), met Robert Carlyle, een film die diepe indruk op mij maakte. Vaak vertelt Loach het verhaal van een individu tegen het licht van de grote geschiedenis. Het verhaal van een kleine man in de grote wereld. Of hoe la petite histoire ons meer inzicht kan geven in la grande histoire, en zelfs relevanter kan zijn. Want als het goed gebracht wordt, kan een fictief of half fictief verhaal ons meer vertellen over de werkelijkheid dan een documentaire of een geschiedenisboek.
Zoek
