Geen film werd het voorbije jaar enthousiaster onthaald dan Goodbye, Lenin!. Na laaiende Duitse recensies is de prent in korte tijd in heel Europa tot publiekslieveling en prijsbeest uitgegroeid: een art house-cinema als het Antwerpse Cartoon's heeft hem na meer dan een half jaar nog altijd op het programma staan en de film kaapte prijzen weg op belangrijke festivals in Berlijn en Parijs. Telkenmale waren de critici het er over eens dat dit de beste Europese film van 2003 was. Het succes van de film lijkt een beetje op de hype die in 2001 rond Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain van Jean-Piere Jeunet ontstond en misschien is dat niet eens toeval. Beide films hebben immers een uitgesproken feelgood-karakter met nostalgisch tintje. Zo gebruiken zowel Jeunet als Becker dezelfde sterk verzadigde felle kleuren om de wereld van hun hoofdpersonages te schetsen en ook de filmmuziek van Goodbye, Lenin! is van dezelfde Yann Tiersen die ook voor de weemoedige walsjes van Amélie tekende. Maar daar houdt het niet op: gedurig wordt in beide films het heden vermengt met elementen uit het verleden.
Zoek
