Televisie

Vrouwen op tv: het gouden tijdperk lijkt daar

In de jaren 1980 leefden vier rijpe dames op onze tv: Blanche, Rose, Dorothy en Sophia. Vier scherpe karakters met ieder een eigen persoonlijkheid, die lief, leed en een huis met elkaar deelden. Alles kwam daar op tafel: van werk, ambities en geluk tot vriendschap, gezondheid en seks. Daarmee waren die Golden Girls destijds baanbrekend. Toch duurde het dertig jaar voordat ein-de-lijk meer van dit soort sterke, volwaardige vrouwenrollen op Amerikaanse tv kwamen. Het werd hoog tijd.

 

De tv: nog steeds mee!

Met een steeds sterker uitdijend aanbod aan video-on-demand, streamingsites, en smart- en catch-up-tv lijkt klassieke televisie vandaag in het verdomhoekje te zijn beland. Wie laat zijn avond nog plannen door een uitzendschema – journaal om zeven, duiding om acht, soapie ergens tussenin en laatavondfilm als afsluiter? Volgens mediaprofessor John Ellis loopt dat niet zo’n vaart: klassieke tv heeft zijn tijd nog niet gehad; wel heeft televisie een gevarieerdere invulling gekregen.

Nieuwe detectives. Misdaadseries op de rand van hemel en hel

Rituele moorden, sjamanistische rechercheurs, magische tekens en duivelse visioenen: met een verhoogde aandacht voor het mythische drijft een nieuw genre detectiveseries een ontologische wig tussen het leven en de dood. Hannibal voert een kannibalistische moordenaar op, True Detective zoekt het hiernamaals door bizar opgezette doden. Wat vertelt die parallel?

 

Tiny op Snapchat: kindercultuur in beweging

En met de kinderen alles goed? Gerda Dendooven heeft er twee, Hans Bourlon geen. Maar al vele jaren werken beiden, elk op hun manier, even intensief met en voor jonge blikken: de een als auteur, illustratrice en voormalig kinderconsul, de ander als ceo van Studio 100. Zo delen ze een natuurlijk aanvoelen van de kwestie die ons boeit: wat zegt hedendaagse kindercultuur over de wereld waarin we leven?

 

De onstuitbare opgang van een groentesnijder

Individuele smaak gaat niet samen met massaproductie. De oplossing bestaat erin om een gepersonaliseerde façade op te trekken voor massageproduceerde goederen. Die façade heet reclame. Maar reclame komt in soorten. En de soort reclame leidt omgekeerd weer tot een andere kijk op individu, en zelfs politiek.

Code 37 of de onderbuik van Vlaanderen

Productiehuis Menuet produceerde voor VTM drie reeksen van Code 37, de televisieserie met actrice Veerle Baetens in de hoofdrol. In 2010 werd Code 37 genomineerd als beste dramaserie op het Festival de Télévision de Monte-Carlo. En in 2011 kreeg het de ‘Vlaamse Televisiester’ als beste dramaserie. Maar behalve dat het een goede politieserie is, toont Code 37 vooral de angsten én de zekerheden van het Vlaanderen van vandaag.

 

Fictietaal en Taalfixaties

Wie Standaardnederlands wil horen, komt in de hedendaagse tv-fictie nauwelijks aan zijn trekken. Reken daarbij het feit dat Nederlandse series ondertiteld worden in Vlaanderen en omgekeerd, en de conclusie is voor veel opiniemakers duidelijk: de taalpraktijk in fictie is symptomatisch voor de voortschrijdende provincialisering van Vlaanderen. Zelfgenoegzame navelstaarders, dat zijn wij! Een rondje grasduinen door het fictieaanbod van vroeger en nu, in Vlaanderen en bij de buren, doet echter beseffen dat zulke beschuldigingen wankel staan.

 

De geboorte van VIER

Televisiezender VIER, de reïncarnatie van VT4, werd op 17 september jongstleden met veel poeha gelanceerd – een lancering die reminiscenties opriep aan die van VTM in 1989. Maar de eerste balans van VIER was vrij bescheiden. Volgens Het Laatste Nieuws was VIER in marktaandeel nauwelijks groter dan het ‘oude’ VT4. En zonder het paradepaardje van Woestijnvis, ‘De slimste mens’, zou het zelfs kleiner zijn geweest. Is de start van VIER mislukt? Of is er meer aan de hand in het televisielandschap?

 

Bergica: jongens en stofzuigers

Een sketchshow op televisie: die moet grappig zijn. Maar heten de makers ervan Billal, Adil en Dimitri, dan wordt er kennelijk meer naar hun achtergrond dan naar hun sketches gekeken. De kracht van Bergica, afgelopen najaar uitgezonden op digitale zender Acht, lag nochtans niet in zijn ‘allochtone’, maar in zijn universele humor.

 

Het verzet van binnenuit. Over de miniserie Black Mirror

De driedelige Britse miniserie Black Mirror, integraal online te bekijken, houdt de moderne mens met zijn mediagadgets een weinig verheffende spiegel voor. We hangen zonder onderbreking vast aan het netwerk en we vrezen dat we onze identiteit verliezen als we offline gaan. Wie de knop uitzet, maakt daarom bijna een statement. Je hoofd van het scherm wegdraaien – de tegenbeweging – is haast een teken van opstand.

 

'Lijn 32': een dubbel drama

Een bus ontploft, precies wanneer hij langs het gerechtsgebouw rijdt waar op dat moment, onder zware beveiliging, de rechtse politicus Thomas de Zwart moet getuigen tegen de belagers van zijn Antilliaanse visagiste. Een aanslag of een ongeluk? Met die spectaculaire scène opent de intro van de nieuwe Nederlandse dramaserie Lijn 32, deze weken te zien op Nederland 2. De multiculturele samenleving in scène gezet. Waartoe?

 

De Congo-nostalgie van de VRT

Tot op de dag van vandaag schotelt de videozone van de VRT drieëntwintig nieuwsitems voor onder de noemer Congo, vroeger en nu. Het zijn commentaren van Peter Verlinden, koloniale propaganda- en promofilms en getuigenissen allerhande. Veelzeggend is het hoe ze de Congolese onafhankelijkheid impliciet afbeelden als een keerpunt tussen een ‘voordien’ en een ‘nadien’. Samen leveren ze een nogal verdachte suggestie op. De onafhankelijkheid zelf blijkt de oorzaak van alle huidige ellende in Congo.

Over 'M!lf' en machotelevisie

De set is die van een livetalkshow. Op de achtergrond een terrarium met kronkelende bikini-babes. In de zaal een volledig mannelijk publiek. En bier. Hun daverende applaus begroet de binnenkomst van twee al even manse komieken, die de show openen met oneliners over hoe je 'terug' een 'echte' man wordt. Het Vlaamse tv-landschap lijkt er een nieuw format bij te hebben. Weten alleen mannen waarom?

 

De facelift achter het masker

Hoe boeiend kan een serie over een aantal 'wanhopige huiswijven' uit de Amerikaanse suburbia zijn? Zéér, als we mogen afgaan op de gigantische kijkcijfers van Desperate Housewives. De meer dan 120 miljoen kijkers én de critici spraken grote waardering voor deze serie uit, omdat ze de hypocrisie van de hedendaagse Amerikaanse samenleving genadeloos zou blootleggen. Maar doet de serie dat eigenlijk wel?

 

Dappere Galliër, naakte aap

Total fucking bullshit

Cultuurzender

Yizo Yizo

Sado-Televisie

Blitzkritiek - Fix Your Language