Een bus ontploft, precies wanneer hij langs het gerechtsgebouw rijdt waar op dat moment, onder zware beveiliging, de rechtse politicus Thomas de Zwart moet getuigen tegen de belagers van zijn Antilliaanse visagiste. Een aanslag of een ongeluk? Met die spectaculaire scène opent de intro van de nieuwe Nederlandse dramaserie Lijn 32, deze weken te zien op Nederland 2. De multiculturele samenleving in scène gezet. Waartoe?
Welk verhaal brengen de kunsten in tijden van oplopende spanningen tegenover ‘de anderen’? Les Spectateurs van Lotte van den Berg vertelt, na haar nieuwsgierig lange verblijf in Kinshasa, dat toenadering eigenlijk onmogelijk is. En wij vieren dat, hier in Europa.
Zo uitbundig als België losgaat op vijftig jaar Congo, zo oorverdovend was destijds het zwijgen van Nederland bij de vijftigjarige Indonesische onafhankelijkheidsviering. Niks aan de hand? Toch wel. Nederland is in de omgang met het koloniale verleden als een zachte en zwijgende heelmeester die voortdurend zwerende wonden blijft maken. Tot de huidige verrechtsing toe.
In de Palestijnse gebieden hebben kunstenaars en cultuurinstellingen niet alleen te lijden van de Israëlische bezetting. Ook hun afhankelijkheid van buitenlandse niet-gouvernementele organisaties speelt in hun nadeel. Ongewild zorgen die er mee voor dat Oost-Jeruzalem artistiek leegloopt, richting Ramallah, en zodoende spelen ze netjes in de kaart van de Israëlische verdeelpolitiek ...
Afrika is hot bij theatermakers in de Lage Landen, dat bewijzen twee bewerkingen van westerse klassiekers met Senegalese artiesten. Getuigt zo'n artistieke uitwisseling van een nieuw cultuurimperialisme of kan ze wel degelijk bouwen op gelijkwaardigheid?
Neem een paar dansende boerka's, verkleed je acteurs als vrouwelijke cops die een Afghaanse boer mishandelen, mix dat met songteksten als 'The Jihad Jive' en 'I wanna be like Osama' en noem het geheel Jihad the Musical. Je bent als beginnend collectief op het Edinburgh Fringe Festival meteen verzekerd van genoeg media-aandacht om je hoge inschrijvingsgeld snel terug te verdienen. Zo gebeurde het deze zomer, en met de nodige ophef. Niet dat het tekstschrijver Zoe Samuel en regisseur Evan Cabnet van Jihad the Musical daarom te doen was. Voor een loutere pr-truc was hun productie veel te serieus opgebouwd, maar een rel kregen ze wel.
Hoe kan een intiem medium als toneel concurreren met die enorme beeldenstroom uit de brandende wereld die we dagelijks te vermalen krijgen? Welke taal stelt de hedendaagse podiummaker in staat om die wrede absurditeit te tonen zonder sentimenteel te worden, zonder effect na te jagen, zonder gratuite uitspraken te doen? Voor een publiek dat alles al heeft gezien en denkt te kennen? Kamp van Hotel Modern toont dat het kan.