Na het aangekondigde vertrek van Johan Simons in NTGent stonden afgelopen week de deuren van dit stadstheater open om collectief na te denken hoe het verder kan en moet. Of zo leek het toch. Achter de schermen wordt het principe van dialoog en transparantie veel moeilijker gepraktiseerd. Als NTGent ergens een toonbeeld van is, dan wel van hoe sluipenderwijs het management-denken de kunstensector overneemt.
- Dit artikel maakt deel uit van de reeks 'Quo vadis, NTGent', waarin negen uiteenlopende stemmen hun blik op het Gentse stadstheater delen. Lees hier de andere bijdragen, of verrijk het debat met een eigen voorstel.
De driedaagse denkoefening van NieuwTG was op zich natuurlijk een prachtig en origineel signaal, dat de oproep van Wouter Hillaerts State of the Union 2016 ter harte lijkt te willen nemen: ‘Het is tijd voor een tweede Vlaamse golf, deze keer van onze instellingen zelf. Radicaliseer, ga terug naar je wortels, begin met één radicalisering per seizoen.’ Maar laten we bij alle panoramische bespiegelingen die de voorbije week op de sites van Etcetera en rekto:verso verschenen, zeker één belangrijk agendapunt niet vergeten: een rechtvaardige personeelswerking. Duurzaam, transparant, solidair en divers!
Life is a stage
Met een opvoering van Houellebecqs schandaalroman Onderworpen zwaait Johan Simons deze lente zijn tweede termijn als NTG-regisseur uit. Die voorstelling zal dicht op de realiteit zitten, wanneer Le Pen in Frankrijk mogelijks de eerste vrouwelijke president wordt. De roman gaat over het waanidee dat Islamieten morgen de macht overnemen in de Franse republiek, waardoor – leve de ambiguïteit – de prestigieuze Sorbonne van de vermarkting wordt gered. In de plaats komt een degelijke, weliswaar religieuze universiteit die – o horror voor de Fransen – op haar recepties uitstekende Libanese wijn schenkt. Drijvend op dat angstbeeld, voltrekt zich straks in het échte Frankrijk mogelijks het tegenovergestelde: een nieuwrechtse coup.
Maar terwijl deze voorstelling volop naar de maatschappelijke actualiteit zal verwijzen, dreigt in NTGent zelf, als instituut, wellicht ook een spreidstand tussen fictie en realiteit. Want terwijl acteurs het doembeeld van deze roman aangrijpen om op de planken te ijveren voor het redden van de democratie en solidaire waarden, ziet het er naar uit dat het beleid van deze publieke cultuurplek achter de coulissen volop een doorstart voorbereidt. Komt er samen met de verbouwingen een herinrichting van de organisatorische structuur? Steekt de realiteit qua koningsdrama hier de fictie voorbij?
Willen we voor dit stadstheater een deugdelijke toekomst, dan kan dat uiteraard niet zonder het verlangen om er een democratische werkplek van te maken. Of zelfs een rolmodel, waarom niet? Eentje waarin solidariteit en rechtvaardigheid zoveel meer zijn dan loze woorden. Met een bestuur dat ‘cultureel ondernemerschap’ creatief en progressief probeert heruit te vinden, voorbij de zoveelste sponsordeal of lucratieve privaat-publieke samenwerking (doorgaans vooral lucratief voor de private partner). Kortom, een stadstheater als een origineel experiment: met nieuwe overlegstructuren, inspraakprocedures die er toe doen voor alle geledingen van het personeel, én een sociaaleconomisch engagement naar ‘dakloze’ kunstenaars. In tijden van cultuurbesparingen en toenemende verpaupering van onze cultuurwerkers (zie de studie Loont passie?), heeft vooral een stadstheater zijn verantwoordelijkheid te nemen. Afgaande op de voorgeschiedenis van dit huis zijn er heel wat concrete uitdagingen…
Een betrokken raad van bestuur
Even terug in de tijd. Bij de vorige subsidieaanvraag had NTGent het ambitieuze plan, weliswaar met een even ambitieus prijskaartje, om via artistiek leider Johan Simons een internationaal theaterplatform op te starten. Toen zat de zakelijke en de artistieke leiding nog enigszins op één lijn. De beoordelingscommissie gaf evenwel een negatief advies. Bij de eindbeslissing van de structurele subsidies, in juni 2016, maakte NTGent alsnog een zachte landing: met 2,4 miljoen euro kon het verder werken met een status quo. Dat was 600.000 euro minder dan gehoopt, maar toch nog het tweede hoogste bedrag van de afgelopen ronde. Heel wat andere instellingen moesten het met veel minder doen.
Toen deze beslissing viel en een koerswijziging zich opdrong, had de raad van bestuur meteen een actieve rol moeten opnemen, eerder dan in vol vertrouwen zakelijk leider Kurt Melens vrij spel te geven. Volgens enkele directe getuigen in huis greep die de planmatige crisis aan als een opportuniteit om een zakelijke herstructurering te legitimeren. Terwijl Johan Simons tot eind september druk doende was als artistiek directeur van de Ruhrtrienale, maakte Melens een masterplan op en trok ermee naar Duitsland: hij wou de rol van intendant opnemen. Toen werd het mistig. Melens reisde terug met de boodschap dat het voorstel was goedgekeurd. Maar Simons verbleef in de veronderstelling dat ze het samen na de zomer in Gent wel verder zouden bekijken.
Daarmee kwam de kat op de koord: een breuklijn tussen het vast ensemble en de nieuwe ploeg acteurs. Terwijl de nieuwe groep acteurs die door Simons zijn aangetrokken (met o.a. Benny Claessens) mee aan het repeteren was in de Ruhr, raakte de oude ploeg (met o.a. Els Dottermans, Wim Opbrouck, Frank Focketyn) in Gent zelf misnoegd over de afwezigheid van de artistieke leider en het uitblijven van gemaakte beloftes. Op basis van verschillende informatie kwam de acteursploeg op aparte snelheden te zitten, met als gevolg: oplopende spanningen. Melens en Simons zouden sindsdien niet meer door één deur raken.
Vanuit het vast ensemble vertrok een eerste brief naar de raad van bestuur, met een reeks bedenkingen over de artistieke potentie van het aangekondigde intendantschap: zou het niet vreemd zijn dat Melens nu ook de artistieke leiding opneemt, terwijl hij daar weinig kaas van gegeten heeft? Een tweede brief vertrok een tijd later vanuit het personeel, met daarin heel wat vraagtekens bij een aantal bestuurlijke problemen die met het intendantschap zouden kunnen verergeren: een wankel personeelsbeleid, een gebrekkige communicatie, mismanagement, ... Kortom, een intendant die alle macht naar zich toetrekt, is dat niet om problemen vragen? Is dat wel van deze tijd? Problemen die zich doorheen de jaren hadden opgebouwd door een tekort aan overleg en inspraak, dwarrelden nu als bellen naar de oppervlakte. Plop. Plop.
Een betrokken bestuur met kennis van zaken had al die spanningen en stuurloosheid kunnen vermijden. De vorige voorzitter, Lieven Decaluwe, stapte op in 2006 nadat bleek dat een historische schuld was geëscaleerd onder het beheer van de zakelijke leider Dirk De Corte –vanwege gebrek aan opvolging en te veel vertrouwen. De huidige bestuursraad heeft daar duidelijk geen lessen uit getrokken?
Een open bottom-up beleid
Uiteindelijk ontwaakte de raad van bestuur toen de poppen al even aan het dansen waren. Prompt kwam er een spoedprocedure om Melens bij te springen. Voorzitter Luc van den Bossche nam bestuurslid Freddy Decreus onder de arm, zodat er voor de artistieke expertise geen externe pottenkijkers ingeroepen moesten worden. Gedurende veertig dagen mocht iedereen ‘in alle vrijheid’ haar of zijn verhaal komen doen. Daarna fiksten beide heren achter gesloten deuren een plan dat als een shocktherapie bij een volgende personeelsvergadering op tafel kwam: acteur Benny Claessens en communicatieverantwoordelijke Sophie Cocquyt kregen hun ontslag. Nadat deze zondebokken van dienst waren geliquideerd, bracht de voorzitter de hoogst opmerkelijke mededeling dat uit de gesprekken bleek ‘dat het personeel alle vertrouwen in de zakelijke leider behield’. Het idee van intendantschap leek afgevoerd, hoewel Melens vandaag de facto wel die functie uitoefent: een alleenheerschappij in tandem met de voorzitter. Zo werd de zakelijke lijn witgewassen.
Top-down, quasi-dictatoriaal en tegelijk alles binnenskamers willen houden: vroeg of laat blokkeert dergelijk slecht bestuur
Uit verschillende gesprekken die ik met betrokkenen had (die om begrijpelijke redenen anoniem willen blijven) klonk ongeloof door: de pogingen om het gebrek aan vertrouwen in de leiding bespreekbaar te maken en constructief mee oplossingsgericht te denken, resulteerden in een omgekeerde wereld. Nu stond het personeel ter discussie, niet de leiding. Nu was het de leiding die hen niet meer leek te vertrouwen. Allesbehalve evident, zo’n sfeertje, als je even voordien een openhartig verhaal was gaan vertellen in wat een vertrouwelijk gesprek heette. Dramaturg Koen Tachelet, die de media had opgezocht om dit verhaal naar buiten te brengen in de hoop een open discussie mogelijk te maken, kreeg nadien een sanctie. Er zou aldus de directie ook te veel gekletst worden in de gangen, en dat moest maar eens gedaan zijn. Gedaan ook met die aangekondigde overlegcultuur. Twee mensen ontslaan, dat werkt intimiderend. De persoonlijke impact, de stress die het geeft, het is een verhaal op zich.
Uit de tien reflecties die intussen bij Etcetera en rekto:verso gepubliceerd zijn, blijkt niet alleen hoe vruchtbaar externe input kan zijn. Al deze externe beschouwers merken ook hetzelfde op, zij het op verschillende manieren: de leidinggevende structuur dient in vraag gesteld te worden. Top-down, quasi-dictatoriaal en tegelijk alles binnenskamers willen houden: vroeg of laat blokkeert dergelijk slecht bestuur en krijg je de rekening dubbel en dik gepresenteerd.
Loyaliteit belonen
Hoewel er de jongste tien jaar een stevige besparingsoperatie voltrokken moest worden, hebben de werknemers van NTGent zich in vergelijking met andere huizen altijd bijzonder loyaal naar de instelling opgesteld. Tien jaar lang hebben ze hard hun best gedaan om samen uit de schulden te komen. Niet klagen. Inbinden. Geen acties. Niets gedwarsboomd. Maar nu…
Een communicatieverantwoordelijke die vanuit loyaliteit naar de organisatie – wat niet hetzelfde is als tegen elke prijs loyaal willen zijn naar een falende directie – het personeel zo goed en zo kwaad als mogelijk probeert te informeren om chaos en onrust te bedwingen, wordt zomaar aan de deur gezet. Geen tweede kans. Ondanks goede evaluaties. Zomaar. Officiële reden: past niet meer binnen de artistieke ambities nu het subsidieresultaat anders was dan verhoopt. Maar over welke artistieke ambities hebben we het dan? Is er dan geen artistieke raad aangesteld om zich net over die vraag te buigen? Dit ontslag is duidelijk buiten elke proportie en zou ongedaan gemaakt moeten worden.
En dan het personeel zelf: eerst in alle vrijheid het gesprek mogen aangaan, om vervolgens te merken dat dit initiatief vooral diende om de macht van het management te herstellen en het personeel terug in de pas te doen lopen. Een groep studenten plakte ondertussen een open sollicitatie aan de deur. De directie omarmde het elan van deze vrolijke jonge bende van NieuwTG meteen. Een afleidingsmanoeuvre? ‘We stellen het huis helemaal open. We staan toe dat anderen mogen meedenken over onze identiteit’, zo sprak Kurt Melens het publiek bij aanvang van de driedaagse toe. Is het vreemd dat menig personeelslid dit argwanend bekijkt? Twee maten en twee gewichten? Een leerschool voor zoveel andere huizen: loyaliteit loont uitsluitend en alleen bij een integere directie, die dat ook in de feiten wil bewijzen. Zonder die garantie kan je best veel vroeger tot collectieve acties overgaan. Wie weinig marge of respect krijgt, moet dat helaas afdwingen.
Artistieke autonomie garanderen
In een ruimer kader bekeken, is wat er zich in NTG voltrekt een typevoorbeeld van managerialitis: de zakelijke macht die de touwtjes naar zich toetrekt. In NTGent verliep dat stapsgewijs. Tijdens zijn eerste periode als regisseur stond Johan Simons nog op gelijke hoogte met de zakelijke leiding, maar met het aantreden van Wim Opbrouck verschoof er steeds meer gezag naar het zakelijke beleid. Toen Simons in 2015 terugkeerde, moest hij als artistieke leider post vatten onder de algemene directeur. De hele structuur was intussen gewijzigd naar een veelkoppige directie: een directeur techniek, een directeur communicatie, een hoofd boekhouding, een hoofd personeelszaken, enzovoort. Met heel wat onderlinge liaisons bovendien, zodat het personeel zelf niet meer wist welk gesprek nog vertrouwelijk was.
Het is de ziekte van deze tijd: cultuurhuizen met cultuurmanagers als alfa en omega, poppenmeesters
Om een voorbeeld te geven: de coördinator dramaturgie, in artistiek opzicht toch een vitale functie, staat in rang onder de directie. Het artistieke mag zich dan wel flink uitleven, maar dat moet wel in een gouden kooitje. Of tijdens een driedaagse, voor de camera’s. Of zou het toeval zijn dat Luk Perceval weigert om binnen zo’n zakelijke constellatie, met Melens aan de top, het artistieke leiderschap van NTGent op te nemen?
Een artistieke raad bereidt nu wel een aanwervingsprocedure voor, door een open profiel op te stellen voor de nieuwe artistieke leiding. Op 18 januari zou dit voorstel voor een open vacature voorgelegd worden aan het bestuur. Als we er vanuit gaan dat deze raad toch enigszins onafhankelijk heeft kunnen werken, garandeert die autonomie dan ook dat zijn advies serieus genomen werd? Hoe de zoveelste farce vermijden?
Soumission?
Een voorspoedige toekomst bouw je op lessen uit het verleden. Eén les is dan dat transparantie, communicatie en inspraak werk werkbaar maken, zowel wat betreft arbeidsvreugde, kwaliteit als efficiëntie en competentie. Daar kan een directie alleen maar baat bij hebben. Voor een artistiek huis komt daar meteen een tweede uitdaging bij: ervoor zorgen dat het zakelijke beleid ten allen tijden ten dienste van de artistieke missie staat en dus ook zijn plaats kent. Het is de ziekte van deze tijd: cultuurhuizen met cultuurmanagers als alfa en omega, poppenmeesters, die meer bezig zijn met de uitstraling van hun huis en zichzelf, dan met kansen die ze zouden kunnen geven aan de ontplooiing van artistiek talent.
Dit mangerialisme heeft vandaag de handen vrij om, met de komst van de taxshelter voor podiumkunsten, spin-offs op te richten, private belangen aan boord te hijsen en het merendeel van het beleid te doen verdwijnen achter gesloten deuren. Om dan eventueel het gewillige personeel zoet te houden en uiteen te spelen met mogelijke extra’s in bijverdienste, of eventuele bijdrage in de winst. Dankzij Sven Gatz’ liberale cultuurbeleid, dat de publieke en democratische werking van onze cultuurhuizen openbreekt, krijgt het primaat van het zakelijke boven het artistieke een boost. Het is aan ons allemaal, cultuurmakers en kunstliefhebbers, om te vermijden dat onze theaters onderworpen geraken – soumission indachtig – aan dit nieuw genre van slecht drama, dat zich veeleer in de kantoren dan op de podia voltrekt.
Robrecht Vanderbeeken is filosoof, auteur van Buy Buy Art (EPO) en vakbondsverantwoordelijke voor ACOD cultuur.
Heb je zelf een voorstel voor NTGent? Post het hier!
^ Terug naar boven
Amen.
Amen.
Als medewerker van NTGent kan
Als medewerker van NTGent kan ik alleen uitdrukken hoe droevig het me maakt dit te lezen.
Dit duwt het huis, mij persoonlijk, en vele medewerkers terug in een negatief verhaal terwijl de meesten onder ons, positief vooruit willen. Er is intern veel communicatie, veel overleg...
Wij hadden 2016 afgesloten en 2017 met goesting en in alle vertrouwen ingezet.
jammer dat het huis waar ik zo trots op ben weer met halve info zo negatief in een daglicht komt te staan.
Jammer dat dit ook zo persoonlijk wordt gespeeld.
2 ontslagen en sancties,
2 ontslagen en sancties, prima allemaal, de doofpot in? 'Alle vertrouwen?'
Solidair en geloofwaardig kan ik deze reactie niet echt noemen.
Als insider kan ik bevestigen
Als insider kan ik bevestigen dat dit artikel berust op "halve info", Robrecht. Zoek naar de echte reden waarom de 2 ontslagen vielen als je de officiële versie niet gelooft, ga praten met het voltallige ensemble over de reden van Benny's ontslag (ga gerust voor de details, ze leveren je een fantastisch artikel op), ga praten met de voltallige communicatiedienst over hoe veel info er echt naar hen doorstroomde vanuit hun verantwoordelijke. Vraag aan Johan Simons waarom hij de laatste twee jaar om de twee weken gemiddeld 1 dag in Gent was en of het dan – hoewel niet goed - vreemd is dat beslissingen uitbleven of door het zakelijk niveau beïnvloed werden.
Je raakt een aantal zaken van de crisis bij NTGent aan maar mist de ware toedracht van het geheel en de geest waarin de crisis ontstaan is compleet. Het lijkt dat je je hebt laten leiden door een bepaalde stem in het interne debat.
Er zijn geen goeden en slechten in dit verhaal en elke poging van pers om dit sensationeel te maken (wat jouw artikel is) brengt ons dichter bij meer onjuistheden en het onderbelicht zijn van de grote groep mensen - kunstenaars, technici en bureau's - die zo graag bezig zouden zijn met het heden, de blik gericht op de toekomst en in hoopvolle verwachting van een nieuw artistiek plan waardoor ze opnieuw – net als bij Simons – begeesterd raken. Doe je huiswerk nog eens opnieuw - nee, echt ! - en neem pas dan grote woorden in de mond.
Overigens wel helemaal eens met je dat het artistieke primeert. Altijd en overal. En dat we waakzaam moeten zijn voor mangerialisme is zeker. Hierbij moeten we naast de mensen in het veld ook kijken naar zij die de voorwaarden bedenken, commissies bevolken, cultuurpolitiek bedrijven,…
En laat de toekomst van theater en NTGent en haar personeel in het bijzonder dan alsjeblieft zijn zoals je bepleit: duurzaam, transparant, solidair en divers.
Beste anoniem, Steven Heene
Beste anoniem, Steven Heene wellicht, ik pas voor de doorverwijzing naar de commissies, en stellingen als 'het is allemaal de schuld van Simons' e.a. Dit gaat om wat er in het huis zelf gebeurt, of beter: niet gebeurt. Durf dat nu toch eens onder ogen zien ajb?
Neem het van mij aan, veel van uw collega’s hebben een andere kijk op de zaak. Ik lees vooral ontkenningslogica in uw reactie: mijn tekst zou maar op sensatie uit zijn, het zou niet om een terechte bezorgdheid gaan, je vindt ook dat het artistieke primair moet blijven maar dat schiet dan wel net tekort in NTGent en dat negeer je, er zouden geen goede en slechten zijn hoewel er koudweg mensen aan de deur worden gezet, sancties en dus plat leggen van kritische stemmen, enzovoort. Als je écht die sprong naar de toekomst wil wagen, de blik vooruit en vol vertrouwen, wat ik alleen maar kan steunen, dan zal je toch eerst moeten stoppen met dit soort doofpotoperaties. U kan mij, indien gewenst, bereiken op robrecht@vanderbeeken.be
Dag Robrecht Eerst en vooral
Dag Robrecht
Eerst en vooral zou ik willen zeggen dat we (de werknemers van NTGent) 2017 positief en met een open communicatie zijn ingegaan.
De missie van NTGent wordt herbekeken, onder de loep genomen, herdacht, begeesterd door verschillende invloeden van binnen uit en van buitenaf. Ik vind het persoonlijk ongelooflijk hoe sterk de werknemers van NTGent van dit huis houden en ervoor vechten. Het is namelijk niet gemakkelijk om in een bedrijf te werken dat iedere week ongelooflijk negatief in de pers komt, met leugens of halve waarheden en waar geen vertrouwen in blijkt te zijn vanuit de pers.
Jammer, jezelf in de ogen kijken en heruitvinden vergt veel moed en kracht. Het is een positief verhaal dat een huis als NTGent zichzelf onder de loep neemt en kijkt hoe we verder willen evolueren in de toekomst. Wat we willen en kunnen betekenen in het cultuurlandschap. Niemand wilt een nieuwe diepe schuldenput! Iedereen heeft hard genoeg gevochten om daaruit te komen. Eén ding staat vast. We willen vooruit, een nieuwe weg inslaan, de crisis ligt achter ons en we zijn aan het bouwen aan een nieuwe toekomst. We doen dit niet achter gesloten deuren. Iedereen weet ervan en dat is goed, misschien inspireren we anderen…
Er komt een open vacature die op verschillende manieren zal kunnen ingevuld worden want we zijn niet opzoek naar één bepaald persoon. Dat kan maar het kunnen ook verschillende personen samen zijn…
Van op mijn bureau in NTGent…
Beste 'van op mijn bureau in
Beste 'van op mijn bureau in NTGent',
We draaien een beetje in een cirkel. Ik kan alleen maar hopen dat u het personeel, ook de mensen die niet op uw bureau werken, niet vergeet in uw positief verhaal en dat ook en vooral de zakelijke lijn ter discussie mag staan en voor verandering vatbaar is, mocht dat aangewezen zijn op basis van de open gesprekken met het personeel.
Wat dan die leugens zijn, ik hoor het graag, daaruit kunnen we allemaal wijzer worden. Verder stel ik voor dat we deze discussie verder niet online voeren. Ik nodig mijzelf alvast graag uit voor een gesprek, als vakbondsverantwoordelijke acod cultuur.
Uw punt is me intussen duidelijk: de miserie zou achter ons liggen, toe die deur, op de postjes blijven zitten en vooruit kijken. Ik vind het alvast heel waardevol dat rekto:verso en etcetera als nieuwsmedia de energie en openheid hadden om een en ander ter discussie te stellen. Ik lees dat u er door begeesterd bent, daar word ik dan weer vrolijk van.
Beste Robrecht, Net als je
Beste Robrecht,
Net als je artikel ga je opnieuw alle zaken in hokjes steken en dwing je mensen “kant” te kiezen, terwijl de realiteit (= de feiten bij NTGent, niet het tot op heden waardevolle debat rond stadstheaters) zoveel complexer is. Ik verwijs niet ENKEL door naar de commissies en het laatste wat ik hier beweer of schrijf is dat het “allemaal de schuld is van Simons”, laat staan dat dat een stelling is. Wat er in het huis gebeurt of niet gebeurt zie ik maar al te goed onder ogen.
Dat niet elke collega het eens is, is ook zo klaar als een klontje, vandaar dat ik dacht dat mijn reactie gepast was als een soort tegenstem of nuance bij jouw artikel (en er zijn vast nog 20 andere nuances). Maar uw tekst is wel degelijk op sensatie uit.
Ik erken terdege dat de artistieke leiding en bij uitbreiding de volledige organisatie van NTGent een terechte bezorgdheid is van jou, mij en vele anderen (zoals dat overigens ook in andere grote huizen aan de hand is) en ik negeer allesbehalve de basispremisse dat het artistieke primair moet zijn, niet alleen op papier. Ik betreur overigens ten zeerste (ik herhaal : ten zeerste) dat sommige mensen aan de deur zijn gezet (= MIJN collega’s), koudweg of niet, maar ik wijs jou erop dat er meerdere feiten speelden( ik heb me zelfs persoonlijk niet uitgesproken over het terechte of onterechte daarvan ).
Ik vraag enkel naar nuance, niet naar doofpot. En ja, ook ik ben begeesterd, maar van uw artikels werd ik helaas niet vrolijker. Maar kom aub langs, als vakbondverantwoordelijke en praat met zoveel mogelijk mensen.
De vermeende Steven Heene (u zal begrijpen dat ik – net als de bronnen uit uw artikel – anoniem wens te blijven)
Prima tot dan. Voor sommigen
Prima tot dan. Voor sommigen is transparantie een deugd, voor anderen een opgave. Om ‘sensatie’ te vermijden, kunnen we dit gesprek best op uw bureau verder zetten. De nuance die ik hier niet lees, kan dan aan bod komen?
Nog dit: als blijkt dat eender wie ter orde wordt geroepen op basis van mijn tekst, waar ik natuurlijk helemaal zelf verantwoordelijk voor ben, dan heet dat dus intimidatiecultuur op basis van macht. In dat geval bestaat er inderdaad zoiets als ‘sensatiepers’. En in zo’n geval: gelukkig maar!
Hallo Het zou fijn zijn moest
Hallo
Het zou fijn zijn moest mijn naam niet meet vallen in dit gesprek
Ik weet waarom ik ontslagen ben
Omdat mijn loyauteit niet strookte met wat men van een ensemblelid verwacht
En omdat ik in de openlijkheid het werk van mijn collega's heb bekritiseerd
En ook daadwerkelijk het werk van mijn ensemblecollegas middelmatig tot slecht vond
En dat in repetities en na voorstellingen geuit heb
Dat was een gedrag dat men niet tolereerde en dat is nu eenmaal zo
Ik wacht dus op een artikel van dat ensemble
Ga je dan ook de mensen interviewen die niet voor woestijnvis werken?
En bij deze laat mij the fuck buiten jullie kleinburgerlijke negativiteit
Benny
Beste, Donderdagnamiddag 19
Beste,
Donderdagnamiddag 19 januari. De personeelsvergadering van NTGent beslist net om alle opiniestukken, artikelen, neergeschreven actieplannen en dergelijke die de laatste weken werden gepubliceerd over de toekomst van ons gezelschap zoals het hoort zeer ernstig te nemen. Aan een delegatie wordt de taak toevertrouwd om ze allemaal, vanuit het standpunt van het personeel, kritisch te bekijken, van eruit te leren en er bouwstenen voor het NTGent van de toekomst uit te halen.
Op diezelfde vergadering werd uitvoerig gedebatteerd over de profieltekst van het gezelschap dat het "ad hoc" artistieke comité daags voordien aan de Raad van Bestuur had voorgelegd (Raad die overigens door omstandigheden een paar dagen is uitgesteld), maar meer nog over het profiel van de nieuwe artistieke leiding (m/v/x) en de procedure die tot de keuze ervan zal leiden. Ook hier een bezorgdheid om deze transparant te laten verlopen en om er de stem van alle geledingen van de NTGent ploeg in aan bod te laten komen. Opnieuw: zoals het hoort.
Het was de eerste personeelsvergadering die ik sinds mijn recente terugkeer bij het gezelschap meemaakte (voor de lezer: ik was de voorganger van Sophie Cocquyt en volgde haar na haar ontslag opnieuw op). Ik proefde en hoorde tijdens de debatten zeker af en toe een zeker scepticisme en merkte de sporen van ontgoocheling en bitterheid over dingen die de laatste maanden zijn gebeurd. En ja, die dingen moeten en mogen benoemd worden. Vooral als dat op een publiek forum gebeurt moet daarbij echter de informatie correct en volledig zijn en verdient het aanbeveling om meer dan een stem te raadplegen. Dat eenzelfde persoon met alle zonden Israels worden beladen lijkt me op zijn minst unfair. Soit.
Op dezelfde bijeenkomst was er duidelijk ook een zin om na een periode van moedeloosheid en dreigende lethargie opnieuw steun bij elkaar te zoeken en er samen garant voor te staan dat de periode die volgt wel een schoonheidsprijs verdient. Om er in elk geval alles aan te doen opdat dit zo zou zijn. Om niet meer zonder onderscheids des persoons op de instelling en al haar departementen te laten schoppen door al die zich daartoe geroepen voelt maar om zelfbewust, vanuit de eigen kracht en geschiedenis, met positieve input en kritiek om te gaan.
Je artikel daarentegen versterkt egelstellingen en dwingt mensen weer om zich te positioneren tegenover "de andere". In de situatie waarin we ons bevinden vind ik dat betreurenswaardig en het komt, vrees ik, de door jou en mij gewenste versterking van het gezelschap (o.a. artistiek) niet ten goede.
Over die situatie tenslotte nog dit: NTGent en Kurt Melens afschilderen als een vooruitgeschoven bastion voor de super-liberalisering van onze kunstenhuizen lijkt me zeer kort door de bocht. Net als de afschildering van "de" cultuurmanager als een van sponsordeals en tax shelters aaneenhangend individu.
Waarom je dit duidelijk wel vindt, hoor ik wel op een ander moment.
Vriendelijke groet
Beste Pablo, Uit uw reactie
Beste Pablo,
Uit uw reactie leer ik dat je er het vorige jaar simpelweg niet was, maar desondanks toch meent te weten hoe het allemaal zit. Uw nieuwe werkgever zal u wellicht op de hoogte hebben gebracht. Mag ik dat onkritisch noemen? U moet als communicatieverantwoordelijke natuurlijk uw job doen, maar de feiten zijn wat ze zijn. De 'andere' waar u het zo vaagweg over hebt, gaat over de zakelijke top (inclusief voorzitter) die alle macht naar zich toetrok en zelf een wig dreef tussen leiding en vloer. Gaat u dat ontkennen? Die slachtofferrol voor Melens is echt onzin. Zal de nieuwe artistieke dan in de hiërarchie terug een gelijkwaardige plaats krijgen? In mijn tekst doe ik een voorstel om creatief te zijn met cultureel ondernemerschap. Misschien moeten jullie het daar ook eens over hebben, eerder dan deze dramatheek, alsof de sfeer nu weer terug 'zo negatief' is. Originele initiatieven daaromtrent wil ik gerust in de bloemetjes zetten. Ik hoor het wel... wat de taxshelter betreft: dat moet je dan maar eens terug lezen. Het gaat om een algemene schets van de cultuurpolitiek vandaag en hoe dat een voedingsbodem schept voor managerialisme. Een ecologie, zeg maar, waarin we nog heel wat 'creativiteit' gaan mogen ontdekken met flinke sociaaleconomische en fiscale ontsporingen. Dat punt wordt ongetwijfeld vervolgd.
Beste robrecht, Eerst en
Beste robrecht,
Eerst en vooral wil ik zeggen dat ik als medewerker het volste vertrouwen heb in mijn directie.
Klopt dat NTGent een zware periode achter de rug heeft, maar om dit allemaal te wijten aan Kurt Melens, dat klopt echt niet.
Als lid van het ACOD, verkozen bij NTGent en dus aanwezig op het CPBW begrijp ik niet waarom je mij dan niet gecontacteerd hebt, dan zou ik je tenminste ook nog een andere mening en beeld hebben kunnen vertellen.
Maar ja dit is geschreven, en duidelijk aan de door jouw reeds gegeven reacties, jouw mening al gevormd is.
Gelukkig komen veel van mijn collega's op voor het huis en de mensen die er werken.
Hopelijk volgen er nog veel meer !
Ik hoop dat ik hier nu niet mee in de problemen kom bij het ACOD, bij NTGent zeker niet, daar mag ik steeds open en eerlijk mijn gedacht zeggen en dat weet ik uit eigen ervaring !
Grappig, die omkering op het
Grappig, die omkering op het einde. Zowat elke zin is een discussie waard, u weet mij te vinden. Als afgevaardigde, wat u beweert te zijn, is het de bedoeling dat je voor elk personeelslid opkomt. Heb je dat gedaan? Heb je de vakbond op de hoogte gebracht toen er sancties en ontslagen vielen? Al deze reacties bevestigen echt alleen maar dat er een en ander scheef zit. Ik kijk al uit naar de volgende.
Ik ben er voor de collega's,
Ik ben er voor de collega's, zeker en vast, er heeft zelfs iemand hier persoonlijk gereageerd die ontslagen is, dat negeer je totaal, ook de andere persoon weet waarom.
Ik ga niemand publieke afbreken om jouw onvolledigheid aan te tonen maar gelukkig weten de medewerkers binnen ntgent beter, vandaar dat ook niemand de vakbond heeft gecontacteerd rond de ontslagen personen en dat is zeker niet omdat we niet durven
Je had echt beter eerst eens met jouw leden op de vloer gepraat zodat je een corecte weergave kon geven, iemand afbreken is gemakkelijk. Zoals je ook net met mij gedaan hebt,
Beste anoniem, je weet mij te
Beste anoniem, je weet mij te vinden. Ik verneem graag waarin ik dan onvolledig ben. Dat ik niet met mensen heb gepraat, is natuurlijk onwaar. Ik vond uw omkering gewoon treffend, alsof je nu van mij bang moet zijn.
Als kleine man ben ik
Als kleine man ben ik verdrietig om de laatste jaren. Ik ben verdrietig omdat we de pedalen gaandeweg kwijt geraakt zijn. Maar DE PIJN die ik voel bij het negatief en populistisch karakter waarmee er in de pers, op blogs, forums,....omgesprongen wordt, is niets vergeleken met dat verdriet. Aan dat verdriet wordt gewerkt. We zoeken naar oplossingen. Ja, in een zo groot mogelijke openheid die ik zelden zag, een transparantie, nu nog binnen NTGent(mag het nog even onder ons). En ja we stellen alles in vraag, en ja we zijn kritisch- opbouwend kritisch, niet elkaar naar beneden halend!
Laat ons aub ons werk doen! Laat er ons uit komen en vertrouwen hebben in wat komen gaat.
Als we er terug zullen staan, zal dat zijn vruchten afwerpen op de hele werking, de ganse organisatie. Een beweging dat zal voelbaar zijn op de scène, tot in de zaal, bij het publiek, over het landschap.
Dus collega's, laten we ons aub niet klein krijgen door wat we lezen of horen. Maar laten we de kracht hebben om een eenheid te vormen ten dienste van NTGent. Het NTGent waar ik blijf in geloven omdat we samen aan het zoeken zijn. (Ongeacht van wat men waar ook mag beweren)
Noem het naïef Robrecht (ik mag toch Robrecht zeggen?) , noem het ongenuanceerd, noem het wat je wil, maar dit is waar ik voor sta: het geloof in een toekomst voor NTGent, een huis om fier op te zijn, met de mensen die er zijn!
Gegroet,
Een mens!
Beste mens, dat vind ik zeker
Beste mens, dat vind ik zeker niet naïef en ik ben blij te lezen dat er volgens u nu ‘een zo groot mogelijke openheid is die je zelden zag’. U zal het allicht ook betreuren dat er prompt mensen werden ontslaan, een sanctiebeleid wordt gevoerd, dat de personeelswerking weinig zicht heeft op de toekomst en (tot voor kort alleszins) in onzekerheid moest afwachten, in het vooruitzicht van een vergadering als het de directie eens uitkomt? Is het ok dat het zakelijke beleid in dit huis de lakens uitdeelt en het artistieke er hier en daar wat onder mag gaan liggen? - Kurt of Steven, stop toch met deze psychologiserende, anonieme spelletjes en schrijf me eens een antwoord op mijn mail.
Ik ben Steven noch Kurt, ik
Ik ben Steven noch Kurt, ik heb niet met hen overlegt als je dat vervolgens zou insinueren. Ook de reacties van mijn collega's zijn echt. Ik vind dat je je moet houden aan wat je zei : kom langs en praat met de mensen. En laat wie wil hier reactie geven zonder dat je keer op keer soms laagdunkend en gekleurd repliqueert. Een schrijver heeft zijn forum door zijn tekst, niet door van wederwoord geven een leuk spelletje te maken.
Wat echt is, en niet, kunnen
Wat echt is, en niet, kunnen we hier best in het midden laten. Waarom zou ik niet mogen reageren op stellingen, mijn standpunt toelichten? Zoals u hierboven kan merken, worden er mij zaken aangewreven waarin ik mij niet herken.
Er heeft zelfs een persoon
Er heeft zelfs een persoon gereageerd die ontslagen is en die persoon vroeg me uit je kleinburgerlijke negativiteit te houden
Die vraag was niet aan de schrijver van het artikel gericht
Niet iedereen kan geinstrumentaliseerd worden in jullie tocht naar een dienende eenheid van het ntgent
Ook het klagende calimerotoontje kan best achterwegen gelaten worden
Het gaat over een instituut
Over die verantwoordelijkheid gaat het
Niet over jouw kleine gevoelens als verdriet of vrolijkheid
En ik vind dit en ik vind dat
Get over yourself
Verder hoop ik voor iedereen
Verder hoop ik voor iedereen het beste op menselijk vlak en wens ik IEDEREEN die in het ntgent werkzaam is de moed en de kracht om de juiste beslissingen te nemen
Zo nu ben ik er echt wel klaar mee
Aan het personeel van NTGent:
Aan het personeel van NTGent: ik verzamelde al veel nieuwe getuigenissen. Hierbij een meldpunt: 0496/18.12.34, of: robrecht.vanderbeeken@acod.be
Aan de raad van bestuur NTG: in plaats dat de directie lees- en praatgroepjes organiseert die als overlegstructuur moeten doorgaan, is het logisch dat er in een officiële syndicale afvaardiging komt. Een socialist als Luc van den Bossche zal daar zeker open voor staan. Als er dan toch zoveel openheid en vertrouwen is, dan kan zo’n delegatie dat mooi officieel maken (en dus bevestigen). Een huis als De Munt, bijvoorbeeld, is in dat opzicht een rolmodel. Eventuele imaginaties zijn dan eenvoudig de wereld uit te helpen.
Aan de directie: een artistieke adviesraad zonder een externe stem genre Alain Platel heeft geen legitimiteitsgarantie.
Ik heb met veel interesse de
Ik heb met veel interesse de verschillende bijdragen gelezen van diverse auteurs over de toekomst van NTGent. Ook dit laatste stuk van auteur Robrecht Vanderbeeken. Ik ben stomverbaasd over de toon die wordt gehanteerd: deze is vilein, aanvallend en contraproductief. Ik vraag me eerlijk gezegd af of dit als een zinvolle bijdrage kan worden beschouwd. Dit artikel lijkt gewoon een aanzet tot een gevecht, niet tot een reflectie of dialoog. Ik ben voor de kritische stem en dus voor kritische vragen, maar die stel je best in alle openheid en op een serene manier. Gek genoeg reageren diverse mensen van NTGent zich als duiveltjes in een wijwatervak. De toekomst van NTGent moet toch niet worden bediscussieerd op onlinefora. En waarom komt Benny Claessens de redenen van z'n ontslag toelichten. Ik ben een jonge studente (theaterwetenschappen) en moet eerlijk bekennen dat dit soort sfeer demotiverend werkt. Het is geen aantrekkelijk perspectief om binnen zo'n sfeer als jonge, gedreven theaterwetenschapster aan de slag te willen gaan. Ik roep daarom graag op tot wijsheid, want als veel mensen dit soort discussies meelezen versterkt dit niet het kunstenveld. Eerder omgekeerd, tegenstanders zullen gretig misbruik maken van hoe interne info op de straatstenen wordt gegooid. By the way, m'n naam is dus Jasmien Devreese en dit is m'n echte naam!
Het klopt dat de nuance in
Het klopt dat de nuance in het stuk van Vanderbeeken af en toe ontbreekt en de zaken redelijk scherp worden gesteld maar dat lijkt me eerder onvermijdelijk gezien het kluwen dat NTGent momenteel is. De crisis is bijzonder complex en hele plaatje tot in de details correct schetsen is nagenoeg onmogelijk. Feit is dat de grote lijnen in het stuk van Vanderbeeken wel degelijk kloppen en dat zijn analyse juist is. Het personeel van NTGent staat gekend om zijn toewijding naar het huis en het siert hen dat velen onder hen de rangen nu willen sluiten. Maar die beweging lijkt eerder voort te komen uit crisis-moeheid of onzekerheid over de eigen toekomst dan wel uit een oprecht optimisme over de toekomst van het huis. Zij die intern wel terechte kritiek uiten worden al te gauw weggezet als ruziestokers en nestbevuilers. Echter, als de crisis zo totaal is is een doorstart niet wenselijk. De algemene leiding en raad van bestuur dienen de eer aan zichzelf te houden en op te stappen, al dan niet na het faciliteren van de overgang naar een nieuwe artistieke constellatie.
Medewerker NTGent
Interne keuken die op de
Interne keuken die op de straatstenen wordt geworpen. Ik ben er nooit fan van geweest. Niemand die er baat bij heeft. Het is de ziekte van deze tijd: cultuurhuizen met cultuurmanagers, poppenmeesters en de poppen die open en bloot elkaar bekritiseren en vervolgens via de pers een robbertje verbaal schermen. In- en intriest is dat. Maar helaas ook één van die jammerlijke tradities.
'De kunst moet ons wapenen tegen de Apocalyps. De kunst is ons harnas tegen de barbaren. Voorwaarts! Niet bang zijn! De barricaden op!' (Wim Opbrouck)
Post new comment