Ik ben compleet verzadigd van dansende kinderen op schoolfeesten, spaghettiavonden van de Chiro of mosselsoupers van de judoclub. Om te beginnen halen ze in hun ouders het lelijkste naar boven. Eerst bijten die zowat elkaars slagaders door om toch tot de eerste rij van het publiek te geraken, dan halen ze hun iPhone boven en staan ze drie minuten lang non-stop te zwaaien naar hun niet noodzakelijk met danstalent gezegende oogappel.
Elke vrijdag schrijft een van onze vijf vaste online correspondenten een brief aan iemand. Deze week vraagt Bert Van Raemdonck zich af of het Boekenweekgeschenk nog wel een cadeau is voor de literaire belezenheid.
Elke vrijdag schrijft een van onze vijf vaste online correspondenten een brief aan iemand. Deze week roept Bert Van Raemdonck op om alle pleidooien tegen de ondraaglijke lichtheid van literatuur op de openbare omroep voorgoed te staken. Daar zijn goede redenen voor. Zoals: televisie en literatuur zijn nu eenmaal twee verschillende planeten.
De Vlaamse literaire keuken biedt van alles wat. We hebben schone en populaire letteren, boeken voor fijnproevers en boeken voor lekkerbekken. Maar klopt dat wel? Midden in de menukaart van de Vlaamse literatuur gaapt er één groot gat.
Bestaat er zoiets als typisch Vlaamse luchtigheid? Ze is het bizarre resultaat van twee extremen: een donker naturalisme en een burleske lolligheid, in dezelfde boeken en films. Lachen met het lot, daar zijn we kampioenen in. Kijk naar Giovanni, het jongste toneelstuk van Johan Heldenbergh bij Compagnie Cecilia.
‘Het klinkt misschien brallerig en studentikoos, maar het belangrijkste werk in de boekenwereld is het netwerk (naast het schrijven). Zeker als je net begonnen bent met schrijven en nog geen uitgever hebt gevonden die je werk wil uitgeven, is het verstandig gebruik te maken van het zogenoemde old (and new) boys network. Hoe dit mensen ook tegen de borst zal stuiten, maak gebruik van je contacten.’
Een ‘magistrale roman over het mysterieuze leven van een filmtycoon’, zo noemt Ik, Hollywood van de Vlaamse auteur Jan Van Loy zichzelf op zijn cover. Die bombastische ondertitel zweemt naar de grootspraak die we kennen van filmaffiches, maar er valt weinig op af te dingen. Van Loy speelt een slim spel met historische feiten en fictionele elementen, waarbij mysterie en melodrama hand in hand gaan. Met de bordkartonnen decors van de droomfabriek bouwt hij stevige stellingen over de essentie van de filmische en literaire vertelkunst.
Songs die puur technisch erg simpel of bijna saai zijn, hebben soms toch het grootst mogelijke effect op lijf en leden. Siskiyou is zo’n band die van dat soort nummer zijn handelsmerk heeft gemaakt. In ‘Where Does That Leave Me’, het tweede nummer van hun nieuwe plaat, doen ze alweer grootse dingen in mineur.
‘Het bestaan van een mens brengt nu eenmaal risico’s mee.’ Het is een simpele wijsheid van schooldirecteur Bint, geesteskind van Ferdinand Bordewijk. Die Nederlandse schrijver noemde zijn romanheld uit 1934 een ‘zender’, en terecht, zo blijkt: Bint geldt in ons taalgebied nog altijd als een bron van inspiratie. In de schoolromans van Bart Koubaa, Robert Anker en Cyrille Offermans valt immers een traditie te bespeuren die door Bordewijk is ingezet, en zelfs in Joseph Pearce’ nieuwe roman Schoolslag – die in bepaalde opzichten afstand neemt van die traditie – dwaalt het wanhopige spook van Bordewijks directeur Bint nog rond.
In juli ging in de redactie een reeks mails over en weer. De hamvraag: welke kunstwerken typeren de jongste tien jaar? De antwoorden lopen uiteen van The Edukators tot Cidade de deus.
Beste Hugo Claus,
Was ik (bij)gelovig, dan was ik er vast van overtuigd dat jij postuum zélf een hand hebt gehad in de kwajongensstreek die iemand blijkbaar met je 'nieuwe' boek heeft uitgehaald. Het stofomslag van het exemplaar van De wolken dat mij bereikte, zat namelijk op twee verschillende manieren verkeerd om het boek gewikkeld. Volstrekt onschuldig, maar toch intrigerend plagerig, dat is het beeld dat op het eerste gezicht ook in dit boek weer van jou opdoemt: iemand die links achter je komt staan, maar rechts op je schouder tikt, waardoor je als een idioot naar het grote niets omkijkt en tegelijk beseft dat er zich ergens in je blinde hoek een geweldig grote grijns openvouwt. Ontelbare keren heb ik het omslag willen omkeren, zodat het goed zou komen te zitten. Toch heb ik het niet gedaan. Nu nog zaai je twijfel in mijn hoofd.
Boeken om naar te kijken. De naam van het project dat onder meer ook leidde tot een tentoonstelling in het Gentse Museum voor Schone Kunsten, wekt verbazing. Boeken die niet bedoeld zijn om naar te kijken, zijn immers tot nader order onbestaande. De organisatoren van het project, onder wie Gerda Dendooven en Gert Dooreman (curatoren van de overkoepelende expositie in het MSK), impliceren uiteraard dat ze van bezoekers niet verwachten dat ze boeken komen lezen. In plaats daarvan selecteerden ze een resem grafisch bijzondere boeken en tijdschriften om ons aan te vergapen, en die dus nadrukkelijk de aandacht vestigen op het boek als object. Daar is niets mis mee, maar 'eigenzinnig' - zoals de tentoonstelling wordt genoemd - is iets anders.
Verschrikkelijk luid en ontzettend dichtbij: zo klonk het schot dat David Nolens onlangs afvuurde, in antwoord op de vraag aan 'sterke, stille schrijvers' om 'wat meer lawaai te maken' die recensent Dirk Leyman kort daarvoor had gesteld. Die vraag was wellicht retorisch bedoeld, maar de reactie van Nolens was dat gelukkig niet. Een alarmkreet was het, een vuurpijl in de mist, ter attentie van de stuurlui aan wal. Want het blijkt alsmaar moeilijker om er nog mee te leven, met het lawaai dat het schrijven van een boek in je hoofd veroorzaakt, en de nietszeggende stilte die er vaak op volgt.