Heleen Mercelis

‘Wij mogen nog rare dingen doen’

Als er in Vlaanderen zoiets bestaat als culturele diplomatie, dan stopt ze hopelijk niet bij het pensioen van Dorian Van der Brempt. Ooit organiseerde hij seminaries over de badkamer van de toekomst, de voorbije tien jaar was hij de sterkhouder van het Vlaams-Nederlandse huis deBuren. Pragmaticus of romanticus? In elk geval de trotse bezitter van een eigenzinnige kijk op drie decennia cultuurwedervaren: ‘Er zijn vele politici die het zelfvertrouwen van kunstenaars kunnen gebruiken.’

 

Schoonheid als model - Kijken naar America’s Next Top Model

In de kunst gaat schoonheid vaak voorbij aan de vorm. In de populaire (tv-)cultuur associëren we ze daarentegen al te vaak met uiterlijk alleen. Twintig seizoenen America’s Next Top Model tonen hoe dat uiterlijk ten diepste verbonden is met moraal.

Mozaïek van de Vlaamse muziek. Een gesprek met Geert Buelens

Van frontliederen tot foorzangers, van murder ballads tot kleinkunst. De Vlaamse liedtraditie herbergt een waaier aan genres en artiesten, en beperkt zich niet tot de grenzen van de Belgische staat. Hoe verbeeldt deze bonte verzameling Vlaanderen? Rekto:verso ging op spoedcursus bij Geert Buelens en besefte dat ‘hét Vlaamse lied’ zelf een fictie is. ‘Het wordt pas echt interessant als je ziet hoe in andere landen soortgelijke dingen ontstonden.’

 

Biopics: leven zonder meer?

‘Vroeger ging het erom iets te proberen doen, vandaag gaat het erom iemand te proberen zijn’,verzucht een oude Margaret Thatcher ruim twintig minuten ver in The Iron Lady. De film zelf is daar een mooie illustratie van. Niet Thatchers verwezenlijkingen of ideeëngoed staan centraal, wel haar persoonlijkheid. Deze banalisering van de (recente) geschiedenis hebben heel wat biopics gemeen, en dat is minder onbeduidend dan het lijkt.

 

De neoliberalisering van de kunstencentra

‘We zitten met z’n allen in een auto, maar iedereen zit op de achterbank. Niemand weet wie er rijdt, of in welke richting.’ (Guy Gypens)

De Vlaamse kunstencentra beleven een identiteitscrisis, zo blijkt uit gesprekken met vijftien directe getuigen. Het probleem is niet zozeer dat de grenzen met werkplaatsen, stadstheaters, gezelschappen, alternatieve managementbureaus en culturele centra steeds troebeler worden. Wel dat die evolutie gepaard gaat met een gevoel van onzekerheid, kwaliteitsverlies en groeiende concurrentie. De kunstencentra lijden aan de invloed van neoliberale principes.

Grensvervaging. Verkenning van het Franstalige Belgische theater

Valavond in de trein naar Luik. Je kijkt naar buiten, en ziet méér dan de voorbijtrekkende omgeving. De weerspiegelende ruit maakt de werkelijkheid tot drie: jij – het landschap – jij-in-het-landschap. ‘Quelle drôle de coïncidence,’ denk je, ‘dit glas reflecteert niet enkel mij, maar ook mijn situatie!’ Want daar zit je, op verkenning in het Franstalige Belgische theater, als neutrale observator, maar er evengoed middenin met al je vooroordelen en onwetendheid.