Ambacht wordt vaak benoemd als iets wat de kunsten verloren zijn. Maar kun je er ook te veel van hebben? Of er te hard aan vasthangen? Het zijn vragen waar vandaag zowel circustheater als het ‘visuele theater’ (de hedendaagse mime) mee kampen. Waar dient het bijzondere metier van hun artiesten juist toe?
Een pikzwarte scène. Kinderlijke verwachting en ongeduldig gewriemel op de overvolle tribune. Ook al ruikt het Volkshuis van Sint-Gillis niet naar zagemeel of zwetende paarden, toch wanen wij, toeschouwers van het jaarlijkse circusfestival Pistes de Lancement, ons voor even onder het gezellige zeil van een circustent. Alle blikken gericht op wat moet komen: Fantôm (2007), een intieme en lichamelijke circustheatervoorstelling die de tragiek van onze hedendaagse instabiliteit verhaalt. In een wereld die steeds groter en anoniemer wordt, in een theaterlandschap dat steeds vaker neigt naar spektakel en entertainment, bewijst de Franse compagnie Entropie dat het circustheater een grote troef heeft aan zijn kleinschaligheid en zijn intieme communicatie.