‘Strever!’ Op de middelbare school, medio de jaren 1990, was er geen verwijt dat vaker langs je hoofd schamperde. Je bleef thuis van een fuif om te blokken? Je haalde een tien voor godsdienst? Je manifesteerde jezelf in de klas als meewerkend voorwerp door braaf je poot op te steken? ‘Strever!’ Misschien was het de loutere legitimatie van onze lamlendigheid als puber. Een foutje van de leeftijd. Maar kan het ook het laatste wapen van de losers tegen de winners zijn geweest? Een collectieve correctie op overdreven prestatiedruk, zoals een fluitketel waarschuwt wanneer de boel dreigt over te koken? ‘Strever!’