Eric Min

Angstbezwering voor beginners

De kunst staat stijf van angst: in het iconische ‘De schreeuw’ van Edvard Munch – zo iconisch dat het zijn overige oeuvre al snel is gaan overschreeuwen – bedekt de afgebeelde figuur zich de oren om het krijsen van het expressionistisch deinende universum niet te hoeven horen. Zijn er constructievere lessen te trekken uit de kunst als het gaat over onze omgang met angst? Vijf schrikbeelden, geplukt uit de letteren, de muziek en de film, die ons iets leren over hoe we wel, of beter niet, met onze angst kunnen omgaan.

 

Wat van iedereen is, is van niemand

Wat met de federale instellingen van België? Er was een besparing van 20% voor nodig om ons aan hun bestaan te herinneren. Terwijl er in het rijkelijke geheugen dat ze herbergen, juist dringend geïnvesteerd dient. Deze tekst is de inleidende lezing van de tweede avond van de debatreeks 4x4, ‘cultuur onder rechts bestuur’, van CAMPO en rekto:verso, uitgesproken op 24 februari 2015. Een liefdesverklaring in oorlogstijd. 

Zie ze doen! Portretten van diva’s en theatermakers

Blader door een willekeurig cultuurmagazine, of door een stapeltje concertprogramma’s of de seizoensbrochure van een theatergezelschap en je merkt het meteen: klassieke musici worden anders in beeld gebracht – gefotografeerd, uitgelicht en in scène gezet – dan theatermensen. Wat volgt is een iconografisch sporenonderzoek naar poses, en ego’s. Want wie poseert, is ook altijd een beetje een poseur.

 

De bekoring van het onbehagen

Wat we schoonheid noemen, is nooit alleen het werk van het werk zelf. Ook het kader werkt mee. Zeker als dat het middeleeuwse Palais des Papes of het herenhuis van de Collection Lambert in Avignon is. Deze zomer ontfermden zij zich voor Les Papesses over het werk van vijf kunstenaressen: Louise Bourgeois, Camille Claudel, Berlinde De Bruyckere, Kiki Smith en Jana Sterbak. Hun imposante zalen lieten de kunstwerken extra ‘schijnen’.

 

Kunst-licht

Licht kunnen zijn is een kunst. Maar licht kunnen vangen nog veel meer. Over oude schilderijen, wassen koppen en het duister van Dirk Braeckman.

Over oude kunst, centen en nachtbussen

Hoe je in één ruk van een schilderijententoonstelling over kunst en centen in de negentiende eeuw op de nachtbus in Gent belandt: zo klein is de wereld in Vlaanderen.

 

Een trap in onze weldoorvoede buik

Er resten u nog twee dagen om de fototentoonstelling Lijn 3: Beelden en verhalen uit de stadsrand van Gent te bezichtigen. De beklijvende beelden van zes topfotografen lokten een massa volk naar het Gentse Caermersklooster. Eric Min legt uit waarom u, nu het nog heel even kan, alsnog een bezoek moet brengen aan Lijn 3.

 

De noodzaak van een gebaar

Repertoire is niet enkel een theaterverhaal. Vijfentwintig jaar na datum ging Eric Min opnieuw naar Rosas danst Rosas kijken, en kwam laaiend weer buiten. Ook al is onze blik helemaal veranderd, zo noteert Min, dit heeft niks met monumentenzorg te maken.

 

Een lijf als een gebalde vuist

In de Belgische en Franse pers ging de grote Ensor-retrospectieve, die vanuit New York de oversteek maakte naar het Parijse Musée d'Orsay, niet ongemerkt voorbij. De parade van meer dan honderd werken - een geweldig overzicht van het beste wat de Oostendse meester in huis heeft - zou eindelijk zijn internationale doorbraak moeten betekenen, na menig rendez-vous manqué in het verleden. Maar volstaat het wel om meesterwerken aaneen te rijgen tot een enigszins chronologisch geheel om indruk te maken?

 

Een triest feestje in Bar Tropical

Deze zomer stelde Museum Dr. Guislain de tentoongestelde mens tentoon: de lilliputter, de rimboeneger, de gekke heks als bijzondere objecten van een specifiek kijken. Je kunt het over die mens hebben, maar nog interessanter is onze blik. Exotisme als amusement.

 

Fotojournalistiek, museale beelden en de lange zomer van de fotografie

Jimmy Kets en Duane Michals, foto's kijken in het grootste beeldenmuseum van Europa, een salontafel vol tijdschriften en de bedreigde fotojournalistiek in Vlaanderen: ze hebben veel en zelfs alles met elkaar te maken.

 

'Emile Claus en het landleven' in Gent

Stevige, klassieke schilderijen met forse lijsten, in een museum dat zijn muren in frisse lentekleurtjes heeft geschilderd. Brave kunst van meer dan honderd jaar geleden. Landschappen waar het impressionisme ooit een patent op heeft genomen: tegenlicht, hooi en hoogzomer. Boeren, ook. Lijven die plooiden naar de hooivork en stonken naar het zweet - in de verleden tijd. Consensuskunst voor bourgeois en kleinburger. Emile Claus (1849-1924) is back in town, en dat is goed.