Klaas Tindemans

Cultuurhuizen: hoe groter, hoe beter?

Op 24 maart boog de debatreeks ‘4x4 - Cultuur onder rechts bestuur’ van CAMPO en rekto:verso zich over de focus van het beleid op de grote instellingen. Onderstaande tekst vormde de inleiding op het debat: waarom groot niet automatisch goed is.

 

Het verkeerde eind van Jo Libeer

‘De cultuursector moet voor de spiegel gaan staan’, stelde Jo Libeer, gedelegeerd bestuurder van werkgeversorganisatie VOKA op 8 oktober in De Standaard. Want: ‘Zonder subsidies heb je toch ook cultuur?’ Dat is natuurlijk om reactie vragen. Hier drie antwoorden, van zowel kunstenaars als cultuurbeschouwers. 

Het bevrijde narcisme van Christoph Schlingensief

‘Zeige deine Wunde’: toon je kwetsuren. Dat werd het artistieke motto van de beruchte Duitse film- en theatermaker Christoph Schlingensief, nadat hij begin 2008 hoogte had gekregen van een tumor in zijn longen – waaraan hij op 21 augustus 2010 overleed. Al het werk dat hij nog realiseerde, zou in het teken staan van zijn ziekte. Cynisch narcisme van een lijdend kunstenaarsego? Autobiografie hoeft niet gelijk te staan aan navelstaren, zo tonen de overzichtstentoonstelling Christoph Schlingensief en de uitgave van zijn laatste notities.

 

Tribuna(a)l: theater op zijn paradoxaalst

Eeuwenoud is de band tussen drama en rechtspraak, maar waaruit bestaat hij precies? Antigone en Théâtre National ensceneren in Tribuna(a)l een serie waargebeurde rechtszaken zo levensecht dat de grens tussen theater en werkelijkheid vervaarlijk dun wordt. Gek genoeg valt daardoor net des te harder op hoe weinig onze rechtbanken zich met het echte leven inlaten.

 

Signalement: Wat heet efficiëntie?

In Subsidiëring van de podiumkunsten: beschaving of verslaving? ontwikkelen drie Nederlandse economen een macro- en micro-economische kritiek op de rol van subsidies in het cultuurbeleid. Het resultaat is een opeenstapeling van vooroordelen en denkfouten, en een pijnlijke illustratie van een discours dat de cultuurpolitieke praktijk steeds meer beheerst. In die zin kan je spreken van een belangrijke studie: tussen de regels door krijg je de ideologie van de ‘kunsthaat’ helder gepresenteerd.

'No truth from a child's mouth'. Trauma en spel in de films van Sarah Vanagt

Als geen ander weet de Brusselse filmmaakster Sarah Vanagt vergeten verhalen vorm te geven. In haar films laat ze kleine mensen geschiedenis schrijven, op een bijzonder rake manier. Vanagt viel met haar werk geregeld in de prijzen, recent nog won ze met The Corridor – waarin ze een ezel volgt die in Zuid-Engeland op bezoek gaat bij bejaarden – de eerste prijs in de Belgische competitie van het Courtisane-festival. Zopas ook is haar oeuvre verzameld op twee dvd’s, die samen met een bundel teksten over haar werk worden aangeboden in een knap vormgegeven boekje.

 

Lichaam, ziel en vrije markt

Het KunstenfestivaldesArts mag zich opnieuw verheugen op de komst van de Duitse theatermaker René Pollesch, deze keer met Ich schau dir in die Augen. De solo bewijst hoe adembenemend Pollesch’ ‘toneelspelerstoneel’ kan zijn. Acteur Fabian Henrichs werd voor zijn prestatie door Theater Heute uitgeroepen tot toneelspeler van het jaar.

 

Vlaamse theatermakers in Nederland: Franz Marijnen

Hoe zou het nog met Franz Marijnen zijn? De regisseur die ooit naam maakte met monumentale producties maakt nu bij het Nationale Toneel de ruimte leeg. Zijn sobere biografische voorstellingen over Pier Paolo Pasolini en Glenn Gould zijn die van een documentarist én van een romanticus. Marijnen vindt zichzelf in Den Haag opnieuw uit.

 

Goin' down the road feeling bad

Het Tribute to Alan Lomax-programma dat de AB in het najaar organiseerde, werd samengesteld door Herman Hulsens, gewoonlijk programmator van hardrock en metal in de AB, en directeur Jari De Meulemeester, die van de culturele emancipatie van de populaire muziek zijn levenswerk gemaakt heeft. Met hun programma maakten zij alvast komaf met een groot misverstand: Alan Lomax is geen aartsvader van een muzikaal multiculturalisme.

 

Trouwen in trainingsbroek

Eind mei stuurde podiumcriticus Marc Cloostermans van De Standaard ons zijn recensie door van Pubermensch, een voorstelling van Jan Sobrie en Joris Van den Brande bij HETPALEIS. Het behoorlijk krakende stukje was per brief bekritiseerd door Barbara Wyckmans, directeur van Vlaanderens grootste jeugdpodiumhuis, en dat vond Cloostermans 'misschien wel iets voor rekto:verso'. Dat vonden wij ook, maar we wilden de discussie verbreden tot de vraag wat momenteel de tendensen en de uitdagingen zijn van het héle jeugdpodium. Een blog op internet was zo aangemaakt, interessante discussiepartners werden gevonden in een aantal makers, critici, academici en programmatoren. Hieronder een geredigeerde selectie, de volledige zwik vind je op www.rektoverso.be. En de discussie loopt door! Surf naar www.hetpaleis.be en placeer daar uw eigen woordje. De meest interessante reacties drukken we af in de (historische) volgende rekto:verso.

 

Kontro:Verso: Kunst is kennis

Voor de vijfde kontro:verso vroegen we Klaas Tindemans, docent aan het RITS (EhB), en redactielid Maarten Van Dyck, die zich dagelijks professioneel  op het hobbelige terrein van de wetenschapsfilosofie begeeft, een reflectie te schrijven over het doctoraat in de kunsten. Dit maal dus geen botsende stemmen, maar klinkenede meningen. Eerder wordt dit een denkend aftasten van een nieuwe problematiek die binnenkort aan de orde zal zijn. De kontro:verso-rubriek is er immers niet (altijd) om elkanders ruiten in te gooien, maar brengt relevante en interessante hangijzers in kaart. Rekto:verso hoopt op die manier een bijdrage te leveren tot discussies die de disciplinaire grenzen ver overschrijden.