Lotte De Voeght

Onder het gewicht van zijn opruiende titel weegt het boek Radical Museology van Claire Bishop eigenlijk te licht. En toch leest het als een veelbelovende inleiding op een wezenlijke problematiek. Het zet aan om door een andere bril naar musea voor hedendaagse kunst te kijken.

Penguin Modern Classics bundelde 100 kunstenaarsmanifesten uit de afgelopen honderd jaar. Van futuristen tot stuckisten, over beeldende kunst, literatuur, film en architectuur. Deze publicatie is een hallucinante, caleidoscopische reis langs een turbulente eeuw – zowel cultureel als politiek, en vaak in combinatie. Het is een boek waarnaar je nog vaak zult teruggrijpen, omdat de taal en inhoud en vooral de hoopgevende kracht van de verbeelding zo inspireren.

In een wereld waarin paranoia nog de enige mogelijke levenshouding lijkt, probeert filmmaker-kunstenaar Johan Grimonprez toch een poëtisch, hoopvol en intiem verhaal te vertellen. Naar aanleiding van zijn tentoonstelling in S.M.A.K. spraken we met Grimonprez over zijn nieuwe filmprojecten, na zijn fenomenale en internationaal gewaardeerde dial H-I-S-T-O-R-Y en Double Take. Onvermijdelijk gebeurt dit tegen de achtergrond van de politieke thema’s en media-evoluties die Grimonprez vandaag bezighouden.

Met de onderstaande reeks illustraties proberen we een doorsnede te maken van manieren waarop in het laatste decennium beeldend kunstenaars verschillende vormen van geweld hebben verbeeld. We bieden geen representatieve staalkaart, daarvoor is het onderwerp te vertakt en diffuus; wel een subjectieve en associatieve ketting, zuiver gebaseerd op een visueel geheugen dat bij het ene beeld het volgende opriep.

De economische crisis daalde ook over de galeriesector neer. Het afgelopen jaar moesten verschillende Belgische galeries voor hedendaagse kunst de deuren sluiten. We spraken zowel met jonge als gevestigde galeriehouders over de veeleisende en fluctuerende markt, de hels voortrazende kunstwereld en de mogelijke huidige functie van de galerie binnen deze context.

Al vijftien jaar lopen fotograaf Maarten Vanden Abeele en theatermaker en beeldend kunstenaar Jan Lauwers een parallel parcours. Vanden Abeele verzorgt niet zomaar de kiekjes van Lauwers’ leven en werk met Needcompany. Vanuit hun artistieke affiniteit voeren ze één lang gesprek over kunst. En daarom heeft een theaterfoto pas zin als het een goede foto is.

Vijftien jonge kunstenaars komen in opstand. Ze revolteren tegen het keurslijf waarin ze door curatoren worden gedwongen. Ze experimenteren met een nieuwe vorm van tentoonstellen die vertrekt vanuit de kunstenaar zelf. Hun zoektocht resulteerde in 2009 in de tentoonstelling Temporary City Berlin en vindt nu zijn neerslag in een gelijknamige publicatie.