Avi Buffalo: ‘Overwhelmed With Pride’

Het is altijd mooi meegenomen als een eendagsvlieg toch stevige vleugels kweekt. Vier jaar na de zelfgetitelde eersteling en het bijhorende indiehitje  ‘What’s In It For?’ presenteerde Avi Buffalo in 2014 de opvolger At Best Cuckold. Muzikaal brein en bandleider Avigdor Zahner-Isenberg nam er ruimschoots de tijd voor en dát werpt zijn vruchten af. Spijtig dat het van korte duur was, want eind januari hield Avi Buffalo het plotseling voor bekeken.

Doorheen het tweede album van Avi Buffalo waait opnieuw de aanstekelijke Westcoastvibe die we reeds van hun debuut kennen, maar dan nog epischer uitgewerkt en verder aangedikt met de ijle meerstemmige vocalen van Avigdor Zahner-Isenberg. Deze drieëntwintigjarige Amerikaanse singer-songwriter en gitarist van Avi Buffalo heeft duidelijk werk gemaakt van de wonderlijke vocalen en warme arrangementen. Het korte pareltje ‘Two Cherished Understandings’ mikt in hogere sferen zelfs op Bob Dylans ‘Knocking On Heaven’s Door’. ‘Memories Of You’en ‘Oxygen Tank’ blinken dan weer uit in hun verheffende finales waarin gitaarsolo’s een belangrijke rol spelen.

Met subtiele, rafelige indierockertjes zoals ‘So What’, ‘Found Blind’en ‘Can’t Be Too Responsible’ heeft At Best Cuckold zo zijn up-tempo indiemomenten. Toch is de plaat door de bank genomen vooral een classic sixties popalbum met een moderne, sprankelende productie. Avigdor houdt van dit geluid. Niet gek dus dat hij als een blok viel voor de sound van producer Jim O’Rourke, de man die naast enkele overtuigende soloalbums als Eureka en Insignificance ook een vinger in de pap te brokken had bij opnames van Wilco, Sonic Youth en John Fahey. ‘De sixties-achtige producties van Jim O’Rourke zijn ongelooflijk sterk’, meent Avigdor. Voor zijn eigen plaat koos de zanger van Avi Buffalo daarom voor een mix van een analoge en digitale manier van werken, een gevarieerde en creatieve aanpak die voor een enorm diverse klankkleur zorgt.

Naast de knappe productie wordt deze ambachtelijke indiepopplaat naar een hoger niveau getild dankzij zijn eigenzinnige invloeden. Denk aan de Westcoast-inkleuring van So Much For The City (2001), het debuut van de Amerikaans klinkende Ieren van The Thrills, een plaat die Avigdor ziet als ‘a pretty damn good record’. Ook de ‘breedgezaaide’ ballads maken van At Best Cuckold een uitgekiender album dan zijn voorganger. Maar waarom voeren deze ballades net de boventoon? Avigdor meent dat een ballade een simpele song is die je qua mood volledig op sleeptouw kan nemen. ‘Het zorgt voor epische momenten. Op het eind van een nummer als “Memories Of You” is er een climax met tragere akkoorden, crescendo’s en gitaarsolo’s. Daar hou ik van.’

De platen die belangrijk waren voor Avigdor baden in diezelfde meeslepende sfeer. ‘Pet Sounds van The Beach Boys, Loveless van My Bloody Valentine en Bookends van Simon & Garfunkel zijn stuk voor stuk albums met dat moody karakter.’ Gevoel, ontroering en opwinding ontbreken dan ook niet op Avi Buffalo’s tweede. ‘Er staat veel moody stuff op At Best Cuckold. De plaat reflecteert over de zoektocht naar jezelf’, verduidelijkt de charismatische frontman. ‘Wie je was, wie je nu bent en wie je in de toekomst wil zijn: dat kan je nooit echt weten.’En toch lijkt dat net de reden te zijn dat hij songs schrijft. Hij wil zich uitdrukken en zichzelf vinden via die creatieve expressie. Een zoektocht die nog lang kan duren, want hij hoopt op zijn honderdste nog steeds platen te maken, iets wat hij in zijn interview met RifRaf nog eens benadrukte. ‘Ik hoop echt dat het zo zal zijn.’

Voor knappe nummers hoeven we gelukkig niet te wachten tot hij oud en doorleefd is. ‘Overwhelmed With Pride’ is immers het mooiste emotionele liedje dat we in tijden hebben gehoord. Dit toppertje van 2014 nemen we graag 'per seconde wijzer' onder de loep!

Overwhelmed with pride

0’00”: Een zachte akoestische gitaar (capo op fret 2) zet meteen de toon. Een eenvoudig doch doeltreffend akkoordenschema wordt twee keer instrumentaal herhaald. Lang leve EMAJ7, telkens het derde akkoord, dat voor een extra geladen sfeertje zorgt.

0’27”: Avigdor vangt zijn zanglijn op ingetogen wijze aan: ‘Lonely Roads seem to follow me, these tunnels and seas. ’Bitterzoete melancholie op warme wijze geserveerd.

0’40”: Schoonheid met een angel. Een vloek zorgt voor een tekstuele weerhaak: ‘And these birds seem so fucking free, they're nothing compared to me.’ Een sobere, to-the-point baslijn is ook van de partij.

0’52”: Een wolk van meerstemmigheid levert een hemels en lyrisch effect op. Niet zo breedvoerig theatraal als de wereld van Sufjan Stevens, maar Avi Buffalo ontroert wél met een haast onopvallende piano en fijnzinnige lagen synths en strings. De hemelse tekstregel ‘And I'm relatively inconspicuously overwhelmed with pride’ (x2) blijft hangen.

1’20”: Instrumentaal tussenstuk. ‘Overwhelmed With Pride’ drijft nog altijd op hetzelfde akkoordenschema, maar het sixties-aandoende nummer krijgt nog een extra cachet door een puik French horn-arrangement.

1’47”: Couplet twee. ‘Falling waves from the laughing tree seem to rise and fall’, zingt het brein van Avi Buffalo. De zanger/gitarist is een poëtische romanticus.

1’57”: Doorheen de zang duikt plots een kort, speels en catchy gitaarloopje op dat we nog niet eerder hoorden. Avigdor blijft intussen – omringd door smaakvolle arrangementen – verhalend mijmeren.

2’39”: Het refrein klinkt een tweede keer, begeleid door een basic, bescheiden drum die net is ingevallen. Een goede zet waardoor de luisteraar niet afhaakt. Meer zelfs: de drumpartij geeft de ballade extra dynamiek.

2’51”: Aah-koortjes volgen het akkoordenschema op een perfecte manier. Wondermooi stemmenwerk!

3’01”: ‘With Pride’, blijft Avigdor herhalen, maar het verveelt allerminst. We gaan richting een serene climax waardoor ‘Overwhelmed With Pride’ ten volle openbloeit zonder over the top te gaan. Softpop en indie alt-folk in een dromerig symfonisch jasje.

3’45”: De drumpartij trekt wat tegen en vertraagt het nummer. Laid-back neervlijen in een doorgezakte zetel: Avi Buffalo heeft het kunstje onder de knie.

3’52”: De schuivers gaan langzaam (en allerminst bruusk) naar beneden. Een old skool fade-out als het ware.

4’01”: End. En vervolgens op endless repeat richting het einde.

In elk nummer dissecteren we een recente song. Muziekkritiek op de vierkante millimeter.

Bram ‘Moony’ Vermeersch is boeker van het festival Melkrock Tielt en muziekjournalist bij RifRaf (sinds 2001) en Poppunt Magazine (sinds 2009). Daarnaast speelde hij bij Birds That Change Colour en is hij muzikant bij Moony en Dandy Davy.