De kunstensector heeft - eindelijk - het klimaatprobleem ontdekt (ook al staat ecologie reeds lang op de agenda van enkele individuele kunstenaars). Die aandacht komt er geen moment te vroeg. Al in 1972 stelde de Club van Rome in zijn beruchte rapport 'The Limits to Growth' dat onze aardbol met een oorverdovende snelheid op zijn eigen ondergang afstevent. Op een moment dat er van een klimaatbewustzijn amper sprake was, laat staan van een aangepaste manier van doen en laten, kondigde dit rapport onomwonden de implosie aan van ons immer uitdeinende globale systeem. Tussen 1961 en 2001 groeide de mondiale ecologische voetafdruk met 160%. Die stijging wordt grotendeels toegeschreven aan het explosief groeiende gebruik van fossiele brandstoffen. Willen we, om met de Belgische filosoof Lieven De Cauter te spreken, die Mad Max Phase of Globalisation (waarin bijvoorbeeld de Chinese automarkt nog maar in zijn kinderschoenen staat) overleven, dan moeten we onze verslaving aan groei en expansie een radicale halt toeroepen.