De afgelopen jaren heb ik weinig boeken gelezen die mij zo raakten als Disgrace van J.M. Coetzee. Een aantal redenen daarvoor zijn makkelijk aan te halen: Coetzees uitgepuurde maar toch elegante schrijfstijl, de fascinerende personages, de setting in Zuid-Afrika na de apartheid. Ook na een tweede lezing blijft er echter iets waar ik moeilijk de vinger op kon leggen, maar dat te maken heeft met de sfeer die het boek uitademt. Die sfeer is nauw verbonden met de ethische dimensie van het boek, maar de specifieke aard daarvan blijft ongrijpbaar.