Dagen zonder lief typeert een nieuwe generatie bijna-dertigers als pragmatisch ingestelde levensgenieters. Huisje, jeepje, kindje. Ze slagen erin hun twijfels te verbergen en hun verdriet dood te zwijgen. Alles voor de schone schijn, voor de waan van het geluk. Met ons gaat het toch goed? Tot de liefdesengel komt en hen wakker kust.
Rekto:verso vroeg filmfreaks Servé Hermans (acteur) en Jeroen Versteele (dramaturg en recensent) naar de film te gaan, en elkaar achteraf brieven te schrijven. Ze gingen allebei naar Crash en Capote kijken, maar namen enkele andere films uit het collectieve geheugen mee in hun kijkervaring. Twee jonge podiumbeesten over racisme, de kracht van het filmmedium en de kunst van het niet-realistisch acteren.
In een interview met Niels Ruëll van De Standaard zegt hoofdrolspeler Titus De Voogdt: "Mensen die Steve + Sky stom of belachelijk vinden, verschillen zo van mij dat we nooit zullen overeenkomen." Om goede vrienden met De Voogdt te worden, vind je de film dus maar best superwijs, schoon of de max. In filmbesprekingen wordt dat dan 'brutaal', 'geloofwaardig', 'rauw', 'zonder meer heel sterk', 'grote klasse', 'opmerkelijk rijp', of 'verdienstelijk en persoonlijk'. Zelf vind ik Steve + Sky stom en belachelijk. Met De Voogdt zal ik dus wel nooit overeenkomen. Tot daar aan toe. Het is vooral jammer dat geen enkele bespreking van of discussie over deze film verder gaat dan dit soort love it or leave it-argumentatie.
This is my house. This is my house. Het klinkt als een wanhoopskreet. Een laatste poging van de danseres om de vervallen omgeving waarin ze zit, te benoemen. Als een huis dan nog. En om het zich toe te eigenen, zichzelf als eigenares te beschouwen. Tevergeefs.