NTGent verkeert in diepe crisis, interne disputen liggen op straat. Dat levert misschien niet altijd het fraaiste beeld op van de sector, maar op z'n minst maakt het ook publieke discussie mogelijk. Dat is alleen maar toe te juichen. Waar moet het nu heen? Waar ik alvast niet in geloof, is een artiest aan het roer van zo’n groot huis.
‘We spelen internationaal’: het lijkt in de kunstensector de ultieme zelfrechtvaardiging geworden. Internationaliseren is bijna per definitie interessant. Maar waarom juist? Wat is er de inzet van? Rekto:verso legt podiumdramaturge Hildegard De Vuyst van KVS en beeldend kunstenaar Hans Op de Beeck dezelfde boude stelling voor.
Deze tekst begon ooit, niet zo lang geleden, in de foyer van KVS waar ik werk. We hadden het over een aantal uitspraken van podiummakers en aanverwanten die ons erg getroffen hadden. Dingen die je vindt in programmaboekjes, zoals in het seizoensoverzicht van NTGent: 'NTGent staat voor elitair podium, het heeft geen zin daar een geheim van te maken. Wij richten ons uitsluitend tot een bepaalde categorie van het menselijk ras'. Dit klinkt nog grappig, maar veel minder ironie valt er te bespeuren in deze uitspraak van Johan Simons in het boek All that Dutch: 'Je moet als podiummaker niet bang zijn iets voor een kleine groep te maken. Subsidie is bedoeld om te experimenteren, voor het zoeken. Niet om de zalen te vullen. ( ) Terwijl een elite het denken kan scherpen. Een elite kan richting geven, kan meedenken over hoe de samenleving eruit moet zien.'