Frustratie. Dat is de sfeer die steeds nadrukkelijker de zaal vult, naarmate de voorstelling Finally I am no one van de jonge choreograaf Tarek Halaby vordert. Kan een publiek moedwillig duperen zo ook zijn nut hebben?
Zoek
Frustratie. Dat is de sfeer die steeds nadrukkelijker de zaal vult, naarmate de voorstelling Finally I am no one van de jonge choreograaf Tarek Halaby vordert. Kan een publiek moedwillig duperen zo ook zijn nut hebben?
Dat de States de voorbije acht jaar een hoogst controversiële rol in de internationale politiek hebben gespeeld, is bekend. Maar wat hadden de Amerikaanse podiumkunsten daar intussen van terug? In Portland, Oregon peilden we de temperatuur van het politieke theater van over de plas. Is het mogelijk om tegelijk poppy én subversief te zijn?
Wie dans een nogal elitair en incrowd gebeuren vindt, had erbij moeten zijn in het Centre Pompidou, in mei 2000. De Belgische choreografe Christine de Smedt zette toen de medewerkers van het Parijse kunstencentrum in als gelegenheidsperformers in een massachoreografie. Het ging om een embryonaal experiment, waarna het concept verder werd uitgediept en tot zestien keer toe opnieuw getoetst werd op diverse locaties. Het uitgangspunt was telkens hetzelfde: negen professionele dansers gaan in een korte, maar intensieve repetitieperiode aan de slag met (idealiter) 72 participanten, telkens gerekruteerd uit verschillende bevolkingsgroepen.