Elke vrijdag schrijft een van onze vijf vaste online correspondenten een brief aan iemand. Deze week laakt Joachim Ben Yakoub het gemak waarmee de gelauwerde Frans-Tunesische schrijfster Fawzia Zouari op de knieën gaat voor de Franse taal
Elke vrijdag schrijft een van onze vijf vaste online correspondenten een brief aan iemand. Deze week richt Joachim Ben Yakoub zich tot onze koning zelve: wat gaan we doen met al die huldetekens van en aan Leopold II, en al die andere koloniale monumenten? Net als in de rest van de wereld groeit ook in Brussel het verzet.
Onder Jan Goossens definieerde de KVS zich expliciet niet als Koninklijke Vlaamse Schouwburg, wel als Brussels stadstheater: als een artistiek huis voor een dynamische, kleurrijke en gelaagde stad. Alleen al voor die uitdagende ombuiging verdient de uitredende artistieke leiding van de KVS een dikke KUS. En wat wordt nu de stedelijke visie en dramaturgie van het nieuwe ensemble? Een terugblik op het afgelopen traject kan het nieuwe open ensemble van Michael De Cock wapenen voor de mogelijke valkuilen en uitdagingen die de KVS en Brussel te wachten staan.
Congo mag dan wel al een halve eeuw onafhankelijk zijn, in België blijft onze koloniale geschiedenis in steen gebeiteld staan in ruiterstandbeelden en gedenkmonumenten. Wat moeten we met al dat publieke koloniale erfgoed aan? Tal van kunstenaars trachten deze historische relicten al jaren uit het straatbeeld te weren, maar tevergeefs. Terwijl Congo zijn openbare symbolen doorlopend bevraagt en vernieuwt, lijkt in België de tijd stil te staan.
Ik zie, ik zie wat jij niet ziet. Het beweegt, in Brussel, in het artistieke landschap. Het is wat anders dan we gewoon zijn te zien, maar het maakt ontegensprekelijk deel uit van de stedelijke realiteit anno 2012. En de kleur is ... niet de onze?! Terwijl de culturele sector met de handen in het haar zit rond diversiteit, nemen jongeren met een migratieachtergrond in Brussel het heft in eigen handen. Autonoom broeden ze hun creatieve ei uit.
Een jaar geleden trok Tunesië de straat op om uiteindelijk zijn president te verdrijven. De verontwaardiging zat diep, de bevrijding voelde des te groter. De vergrendelde publieke ruimte werd weer opengebroken tot artistieke vrijplaats. Allerlei performances, installaties en graffitiwerken maakten van de Jasmijnrevolutie een esthetische opstand. Maar hoe valt die herwonnen artistieke vrijheid ook in de toekomst te waarborgen?