Daan Bauwens

‘Faggot’ is het nieuwe ‘Nigga’

Mykki Blanco, het vermeende boegbeeld van de Amerikaanse queer en gay rap, is geen rariteit of gimmick. Het gaat om een performance van New Yorks kunstenaar Michael Quattlebaum. En ze is broodnodig in de nog steeds hypermannelijke wereld van de hiphop. ‘Mykki’ houdt ons een spiegel voor over onze dierbare, pijnlijk vastgeroeste en achterhaalde noties van zuivere identiteit en seksuele oriëntatie. Dat het uitgerekend een rapper in drag is die dit statement maakt, lijkt op het eerste gezicht misschien vreemd, maar hoeft in het licht van de geschiedenis van hiphop eigenlijk niet te verwonderen.

 

De noodzakelijke kitsch van activisme

A map of the world  van KVS en Tristero was een schreeuwlelijke voorstelling. Met ondermaats acteerwerk, te weinig tempo, een kwakkelende verhaallijn en een decor dat pijn deed aan de ogen. En net daarom zo goed.

Sorry dat ik een genie ben. De zen van Makoto Aida

Japans meest gevreesde enfant terrible treedt na twintig jaar stilzwijgen uit de underground. Kunstenaar Makoto Aida doet wat geen enkele landgenoot hem voordeed: hij choqueert zonder te kwetsen en dwingt zijn natie op de knieën. En dat zonder woorden. Het zelfverklaarde genie steekt daarbij vrolijk een ironische, maar toch welgemeende middelvinger op naar het Westen. Want het moet maar eens gedaan zijn met al dat denken.

 

De strijd om het lichaam van de vrouw

Begin maart liep in Berlijn het festival 8 arabische Filmemacherinnen, het eerste filmtreffen voor Arabische filmmaaksters op Europese bodem. Elke avond maakte de prestigieuze Berlijnse Akademie der Künste plaats voor film-screenings en debatten over de plaats van de vrouw in de Arabische wereld. Of liever: over de veranderende Arabische wereld door de ogen van een vrouw. We bekeken in Berlijn de films en interviewden enkele regisseurs, goed voor een extra perspectief op de Arabische Lente.

 

Magique Marrakech

Toenmalig Vlaams minister van cultuur Bert Anciaux legde op 12 april van dit jaar in aanwezigheid van dolenthousiaste camera's en een handvol celebrity's de eerste steen van het Vlaams-Marokkaanse culturenhuis Daarkom. Die steenlegging vormt zonder twijfel een buitenkans voor cultuurminnend Vlaanderen, want in de creatie van dat huis ligt een nieuw theatraal genre verborgen: het postkoloniale drama. Een prelude op wat niet zal zijn, aan de hand van Marokko's mooiste prentbriefkaart: de riad.

Joods Babylon in Tel Aviv

Het hoofd van Theodor Herzl in zwarte graffiti. Op de muren van de hele stad, op elektriciteitskabines, kiosken en straatstenen. Onder zijn lange baard de belangrijkste woorden uit Alt-Neuland, zijn Joods-utopische roman uit 1902: 'als je het echt wil, is het geen sprookje meer'. Tel Aviv, waar witte Bauhaus-villa's het waargemaakte sprookje belichamen, is de realisatie van die Joods-Europese utopie, de enige plek waar 'Zion' in haar oorspronkelijke betekenis zichtbaar is, als de nieuwe, moderne aanvang van het Bijbelse Land van Israël. Voor cynici is Bauhaus ondertussen een herinnering aan de blinde naïviteit van de Joodse pioniers. Maar de stijl overleefde, net als de droom.