Petra Van Brabandt

Rondetafel: ‘We zijn nog altijd stukjes in de muur aan het steken’

Vrouwen maken kunst, schrijven boeken en spelen theater. Toch lijkt dat niet zo als je de geschiedenisboeken erop naslaat. En ook in het hedendaagse kunstenlandschap pronken er nog steeds meer mannen op de affiche dan vrouwen. Wat doen directeurs, programmatoren en uitgevers om dit te verhelpen? Catherine de Zegher, Nele Hendrickx, Dirk Snauwaert en Katleen Van Langendonck bepalen mee de etalage van de kunsten. Volgens hen is de inhaalbeweging ingezet, maar mag het altijd nog iets meer zijn.

 

Sterf witte man!

Body Talk: Feminism, Sexuality and the Body in the Work of Six African Women Artists is de derde Brusselse tentoonstelling op korte tijd die het woord feminisme niet schuwt. In Wiels valt echter zoveel meer te zien dan het artistieke statement van vrouwelijke kunstenaars tegen de mannelijke norm. Ook in postkoloniaal opzicht is Body Talk een meerduidig politieke tentoonstelling geworden. Ze vraagt veel, maar je krijgt er ook veel voor terug.

Het lof van de priester en de vrouw

Het was geen roemrijke zomer voor het Vlaamse podium in Frankrijk. Tijdens het Quartier d'Eté in Parijs wist White star (Victoria/Lies Pauwels) het publiek nog wel tot ontroering te bewegen, maar de veldslagen in Avignon waren zonder twijfel meer controversieel. De Franse kranten spraken op het eind schande van de 'rampzalige, zelfbevredigende en autistische' programmering van curator Jan Fabre, en zowat alle Vlaamse voorstellingen deelden in de klappen. Verwonderlijk toch, dat onschuldige podiumvoorstellingen zoveel polemiek kunnen opwekken.

 

Bedenkingen bij Quarantaine, Cie de Koe

Bruno Vanden Broecke heeft in ieder geval één toeschouwer gevonden die aarzelend op hem toestapt en zachtjes vraagt: hoe kan je dáár in godsnaam een voorstelling over maken? Waarom juist deze absoluut nihilistische - en dus makkelijke - analyse van onze hedendaagse samen-leving? Ik verwacht van podiummakers (en kunstenaars in het algemeen) wel wat meer dan dat ze alles afdoen als biologisch gedetermineerd en het systeem dus gewoon bevestigen, in plaats van er een subversieve interpretatie van te maken.