Op 3 december viert het literaire tijdschrift DWB zijn 150ste verjaardag: proficiat. Het tijdschrift dat u nu in handen heeft, blaast vandaag twee kaarsjes uit. Ook niet slecht.
Zoek
Op 3 december viert het literaire tijdschrift DWB zijn 150ste verjaardag: proficiat. Het tijdschrift dat u nu in handen heeft, blaast vandaag twee kaarsjes uit. Ook niet slecht.
In één vloeiende beweging slaat ze haar reeënogen op naar de journalist, trefzeker als twee waterblauwe kogels. Haar onaards lange wimpers doen de lucht even wervelen en een glimlach plooit zich uiterst precies rond haar mond, alsof ze een arme zondaar de absolutie geeft nog net voor hij gaat sterven.
Ruim tachtig jaar na de publicatie van Der Untergang des Abendlandes van Oswald Spengler lijkt er weerom een cultuurpessimistische sfeer over Europa te hangen. Of toch als je afgaat op het internationale podium van Johan Simons. Wat zich in zijn Elementarteilchen aandient als een totaal uitzichtloos mensbeeld, wordt in Anatomie Titus verder voorgespiegeld als het absolute failliet van de huidige politiek-culturele macht, om in Fort Europa tenslotte uit te lopen op een ontgoocheld vaarwel van een handvol symboolfiguren aan hun oude continent.
Toen Michael Moore vorig jaar in Cannes de Gouden Palm kreeg voor Fahrenheit 9/11, wrong de jury zich in bochten om te benadrukken dat dit een artistieke, en géén politieke beslissing was. Toch werd achter de schermen al gauw bekend dat juryvoorzitter Quentin Tarantino niet zozeer onder de indruk was van Moores pamflet dan wel van een bikkelharde Koreaanse prent, die al voor enige beroering had gezorgd op het mondaine festival. Deze underdog droeg de titel Oldboy, en werd uiteindelijk bedacht met de grote prijs van de jury. Na Cannes begon Chan-wook Parks film aan een ware triomftocht door Europa.
Begin jaren negentig katapulteerde de Amerikaanse zanger en gitarist Bob Mould en zijn groep Sugar mij op dertienjarige leeftijd de Amerikaanse underground in met het fantastische 'A good idea'. Een rollende bas, fantastische breaks, een kudde losgeslagen gitaren en de snijdende stem van Mould - ik werd muzikaal volwassen en liet Guns N' Roses en de Los Angeles sleaze voor wat ze waren. In 2005 brengt Mould Body of song uit, zijn vijfde soloalbum. Een album dat pijnlijk inconsistent blijkt te zijn, ook voor een onvoorwaardelijke fan.
Dit reisverslag wil geen verantwoorde kunstkritische reflectie zijn op de 51e Biënnale van Venetië. Het is een kunstkritisch incorrect verslag, compleet met foute foto's, van de studiereis naar Venetië die het HISK (Hoger Instituut voor Schone Kunsten, Antwerpen) begin juli voor haar studenten organiseerde. De Biënnale is naast de Documenta in Kassel één van de grootste en meeste besproken kunstevenementen. Naar de Biënnale ga je, net als naar Kassel, om nieuwe dingen te ontdekken, om de nieuwe tendensen in de actuele beeldende kunsten op het spoor te komen en om op enkele dagen tijd veel kunst te zien. Vandaar dat het HISK deze reis als educatieve activiteit organiseerde. Vandaar ook dat bijna alle HISK-ers present gaven in Venetië.
Het was geen roemrijke zomer voor het Vlaamse podium in Frankrijk. Tijdens het Quartier d'Eté in Parijs wist White star (Victoria/Lies Pauwels) het publiek nog wel tot ontroering te bewegen, maar de veldslagen in Avignon waren zonder twijfel meer controversieel. De Franse kranten spraken op het eind schande van de 'rampzalige, zelfbevredigende en autistische' programmering van curator Jan Fabre, en zowat alle Vlaamse voorstellingen deelden in de klappen. Verwonderlijk toch, dat onschuldige podiumvoorstellingen zoveel polemiek kunnen opwekken.
KONTRO
Leaving Sin City
: Christophe Van Eecke
Ik ben gisteren uit Sin city opgestapt. In de scènes die ik heb gezien, ben ik onder meer getrakteerd op een flik en een pedofiel die elkaar afknallen, twee kerels die hun kloten naar de verdoemenis geschoten voelen worden, borsten die strak uitgelicht door het beeldscherm tollen, een assortiment dode blondines, een collectie vrouwenhoofden aan een muur, Bruce Willis die aan monologue intérieure doet, een lading gierende achtervolgingen en genoeg donderende geweerschoten om het Dolby Surround System van uw plaatselijk filmhuis voortijdig naar het schroot te helpen. Ik werd er alleen maar mottig van. Niet omdat Sin city zo'n beklemmende film is, maar omdat het hele gedoe spectaculair op mijn zenuwen werkte.