De groepsnaam is al een binnenkopper. The Pains of Being Pure at Heart gaan voor de grote gebaren. En op Belong (Slumberland, 2011), hun tweede, doen ze een gooi naar de Grote Prijs Smashing Pumpkins. Inzending: titelnummer ‘Belong’.
Vroeger was de wereld eenvoudig en overzichtelijk. Net zoals de jeugdcultuur. Johnny's en Marina's stonden er lijnrecht tegenover new wavers, Chevignon tegenover zwarte slobbertruien, gel tegenover eyeliner, La Rocca tegenover den Twieoo in Gent, camino's tegenover, euh, de bus. Je stond aan een van beide zijden, tussenin was er enkel saaiheid en kleurloosheid.
Net nu alles wat naar Amerikaans patriottisme ruikt, meteen in de Bush-prullenmand wordt gemikt, bezingt Sufjan Stevens ongegeneerd zijn liefde voor God en vaderland. Niet de Goede Vader uit de misdienaarlyriek of de toornige variant die dreigt met hel en verdoemenis, wél de God die er ook maar het beste van probeert te maken. Stevens doet dat nu eens engelachtig, dan weer bitterzoet, maar altijd even glorieus. Na zijn briljante optreden in de AB Box vorig jaar, is op 5 november een uitverkochte Vooruit aan de beurt. Gaat heen en komt bekeerd terug.
KONTRO
VANDAAG IN MIJN PLATENKAST, MORGEN OP eBAY
: Jeroen Rombaut
Zes woorden om in te lijsten: Bryan Adams, Céline Dion, Alanis Morissette. Wie neemt het mij dan kwalijk als ik me voorstander verklaar van een Canadees cultureel exportverbod? Als het aan mij ligt, geldt dat ook voor The Arcade Fire. Hun populaire landgenoten zijn makkelijker te negeren, mijd gewoon de Radio Donna's van deze wereld. Helaas is dat voor deze Canadezen niet zo simpel. Ze begeven zich op mijn terrein, dat van de fijne muziek. De Boer Kevin in mij heeft alvast zijn oordeel klaar: 'Van mijn erf, en rap!'
Minsk, november 1997. Het is dertig graden onder nul en zelfs met thermisch ondergoed aan blijft het kleumen. De enige warmtebron in de wijde omtrek is de eeuwige vlam op het Plein van de Overwinning, maar die is al ingepalmd door een stel clochards. Gewapend met een broodmes in mijn rechtermouw - Taxi driver een keer te veel gezien en 'Are you talking to me?' in het Russisch geoefend voor de spiegel - trek ik 's avonds tussen de grauwe appartementsblokken naar het zoveelste op vodka geïnspireerde studentenfeestje. Maar meer nog dan dat mes bezorgt 'Joga' van Björk op de walkman me een (vals) gevoel van veiligheid. De koude deert me niet, de kille neonlichten evenmin. 'Joga' maakt me content, blij dat ik daar op dat moment ben. En dat is wat muziek moet doen: mij ontdooien, verwonderen, ontroeren.
Kerstmis is weer voorbij, halleluja! De eeuwig groene bomen worden netjes afgetuigd en naar de kelder of het containerpark gebracht. Wat mij betreft, doen we hetzelfde met de lawine live-muziekdvd's die wij, argeloze muziekliefhebbers, over ons heen hebben gekregen. De beleefdheid gebood ons vriendelijk te grimlachen bij het uitpakken en even beleefd te mompelen "oh, leuk, die had ik nog niet". Maar ze zijn wat ze zijn: een vergiftigd geschenk, zoals een krat absint voor de sociale drinker of een boekenbon van duizend euro voor de occasionele lezer. Overdosis, overdaad, overdreven, over the top. Hoeveel muziek schuilt er nog in live-dvd's?