Jan Van Imschoot

Knossos

In het januarinummer van rekto:verso hield redacteur Wouter Hillaert onder de titel 'Uitroepingstekens verdoeme' een radicaal pleidooi voor expliciete - politieke - stellingname op het podium. Het wordt tijd, zo stelde Hillaert, dat kunstenaars hun politieke of ideologische positie niet langer verhullen, dat er opnieuw politiek op de bühne bedreven wordt. Een maand nadien was het hommeles in cultuurland: de politiek - en dan nog wel het Vlaams Belang - ging zich uitgebreid mengen met de cultuurpolitiek en stelde prompt de subsidiëring van een aantal belangrijke culturele actoren in vraag.

 

"Ik stop ermee, tenzij..."

Op vijf maart 2005 - zijn 42ste verjaardag - is het zover. Jan Van Imschoot, één van Vlaanderens bekendste schilders, houdt er mee op. Of beter: hij stopt met schilderen en exposeren in Vlaanderen.

Van Imschoot heeft daar zo zijn redenen voor. Sinds de uitgave van het boek Een omgeving voor Actuele Kunst van Pascal Gielen en Rudi Laermans (een uitgave van Lannoo en het Initiatief beeldende kunsten) zou de discussie over de heroriëntering van het Vlaamse beeldende kunstveld tussen de verschillende sectorbewoners volop moeten woeden. Zou. Want hoe verdienstelijk de poging van beide auteurs om het beeldende kunstenveld in kaart te brengen ook is, toch lijkt het discours zich voornamelijk af te spelen tussen veld en overheid, en niet tussen veld, overheid én kunstenaars.