In Vlaanderen is het debat over een herziening van de subsidies in tijden van economische crisis heftig bezig. Dat is belangrijk, want het kunstenbeleid gaat over geld. Toch zouden we ook moeten spreken over de ‘culturele’ crisis. Maar dat is natuurlijk veel moeilijker. Dan moeten er andere vragen gesteld worden. Bijvoorbeeld: als we de ‘Vlaamse Leeuw’ niet willen zingen, wat willen we dan wel zingen? Of willen we helemaal niks zingen?
In het januarinummer van rekto:verso hield redacteur Wouter Hillaert onder de titel 'Uitroepingstekens verdoeme' een radicaal pleidooi voor expliciete - politieke - stellingname op het podium. Het wordt tijd, zo stelde Hillaert, dat kunstenaars hun politieke of ideologische positie niet langer verhullen, dat er opnieuw politiek op de bühne bedreven wordt. Een maand nadien was het hommeles in cultuurland: de politiek - en dan nog wel het Vlaams Belang - ging zich uitgebreid mengen met de cultuurpolitiek en stelde prompt de subsidiëring van een aantal belangrijke culturele actoren in vraag.