Stefan Vanthuyne

Geen vogel om in een gouden kooi te zetten

'well i've been here before
sat on the floor in a grey grey room
where i stay in all day
i don't eat, but i play with this grey grey food
desole, if someone is prayin' then i might break out,
desole, even if i scream i can't scream that loud'
(Damien Rice, uit 'Grey Room')
  
Of ik hen via mijn 'connecties' niet aan een extra kaartje voor het optreden van Damien Rice op 26 maart in het Koninkrijk Circus kan helpen. Dat hebben ondertussen al vijf mensen, die schromelijk te laat waren bij de ticketverkoop, aan mij gevraagd. (Het antwoord is: neen, sorry.)

 

Darwins jukebox

Welkom in iPod-land. Hier gaat het snel. Razendsnel. Te snel bijna om alles grondig in je op te nemen. En zo hoort het ook. Evolutie is namelijk levensnoodzakelijk, zeker in kunst en cultuur. Over de iPod spreekt men zelfs in termen van een revolutie. Eentje in zakformaat, zeg maar, en de vlijmscherpe speerpunt van de bredere digitale revolutie die zich eind vorige eeuw langzaam en alsmaar zekerder op gang trok. Ik heb zelf óók een iPod en ik vind hem óók geweldig. Maar sta mij desondanks toe een bescheiden lans te breken voor Het Album.

Live-opnames als bindmiddel tussen band en publiek

Down under, zo heet de allereerste Pearl Jam-bootleg die ik ooit kocht. Recorded live in Melbourne, Australia, March 17, 1995, door een volslagen onbekende bootlegger met verdomd goed materiaal. Uitgebracht door bootleglabel Kiss The Stone. Dankzij deze opname raakte ik niet alleen voorgoed verknocht aan Pearl Jam, maar ook verslaafd aan bootlegs. Studioalbums zijn mooi, proper zelfs, afgelijnd. Maar het is pas live dat de mannen van de jongens worden onderscheiden, dat de ziel - als die überhaupt aanwezig is - echt naar boven komt. Rauw, ruw en ongepolijst, maar tenminste authentiek, sfeervol en bij wijlen als een vuistslag in de maag.