Wie ook maar een beetje cinemagevoel bezit, kan niet anders dan kijkplezier beleven aan al die zelfverklaarde B-films die de laatste jaren enigszins contradictoir met fikse A-budgetten worden ingeblikt. Zowel het mainstream- als het arthousepubliek lusten er kennelijk pap van, en waarom ook niet? Ze zijn vaak gemaakt door rasfilmers, met visuele flair, vormelijke verbeelding, knapbezette casts en veel, veel humor. En ze hebben het oeuvre van een paar vergeten broodfilmers weer onder de aandacht gebracht, type Jack Hill. Maar bekijk een paar films van diezelfde Jack Hill, en je weet wat deze recentere films missen: inhoud, betrokkenheid en een kritische blik.
Zoek
