Wilco Versteeg

De geste als provocatie

Het naoorlogse verhaal van de westerse underground wordt vandaag breed uitgelicht in het Parijse museumlandschap. Dat ook Japan in de jaren 1960 en 1970 een bloeiende undergroundscene had, is weinig bekend, maar blijkt uit de tentoonstelling die Le Bal wijdt aan Provoke, een collectief dat fotografie wist los te wrikken uit de ideologische en artistieke kaders van de mainstream. Maar wat moeten we anno 2016 met deze historische signalen uit het ondergrondse? Rest ons enkel het besef dat in de woestijn van het heden vormen uitgeput en uitgeleefd zijn?

 

Duivelskunst: het fotografische beeld in crisis

Deels tentoonstelling, deels provocatie: La Boîte de Pandore stelt een andere fotografie voor. Volgens curator Jan Dibbets is fotografie niet een praktijk van beelden-met-een-verhaal, maar een diabolisch medium. In het Musée d’Art Moderne te Paris presenteert hij de geschiedenis van de fotografie ook niet als een logische opeenvolging van periodes en methodes, maar laat hij praktijken uit het heden en het verleden een bron van verwondering zijn voor elkaar. Zo doet La Boîte de Pandore nadenken over de hedendaagse (politieke) potentie van het fotografische beeld. 

Fotografie als bewijslast in tijden van ongeloof

Le Bal, het door Raymond Depardon opgerichte centrum voor documentaire fotografie te Parijs, viert haar vijfjarige bestaan met een overdonderende tentoonstelling over de bewijskracht van fotografie. Onder het mom ‘zien is geloven’ onderzoekt deze expo de voorwaarden waaronder fotografie als bewijs kan dienen voor misdaad in de breedste zin van het woord. In tijden van breed gedeeld wantrouwen in de waarheidsgetrouwheid van het beeld, komt deze tentoonstelling als geroepen.

 

Onevenwichtig en onvolmaakt. Over de tentoonstelling 'Van Gogh/Artaud'

Musée d’Orsay pakt in zijn zoveel-jaarlijkse Van Gogh tentoonstelling groots uit. Uit vier windrichtingen zijn doeken naar Parijs gevlogen om het publiek met een alomvatend overzicht te plezieren. Deze keer wordt het werk van Vincent Van Gogh benaderd vanuit het perspectief van de avant-gardistische toneelschrijver, dichter, acteur en regisseur Antonin Artaud. Wat zegt deze tentoonstelling over twee ‘krankzinnige’ zonderlingen ons over de plaats van de kunstenaar in de hedendaagse maatschappij? En over die van het museum als spektakel-generator?