In La Grande Bellezza (2013) volgen we de zinnelijke odyssee van een geblaseerde schrijver doorheen het zoete leven van Rome in het tweede decennium van de eenentwintigste eeuw. De vergelijkingen met Federico Fellini’s La Dolce Vita (1960) zijn dan ook niet uit de lucht gegrepen. Sorrentino’s film blijkt echter gespeend van het sardonische nihilisme waar Fellini’s magnum opus mee te koop liep. La Grande Bellezza is een somptueus in beeld gezette lofzang op de schoonheid, het leven en de kunst waarbij de filmische epifanie – het moment van pure visuele verbluffing – als primair esthetisch principe geldt.
Zoek
