Steve Marreyt

Van glory hole tot romankunst: de neopopart-ster Sasha Grey

Als prille achttienjarige wil de Californische Marina Ann Hantzis op een veilige manier haar seksualiteit exploreren. Ze verhuist naar Los Angeles, verandert haar naam in Sasha Grey en werpt zich op de porno-industrie. 5 jaar en 271 adult films later besluit ze haar carrière als pornoster in te ruilen voor die van kunstenares. In een snel tempo maakt ze naam als actrice, muzikante, dj, fotografe en onlangs ook als romancière. De media smelten voor het product Grey. Eindelijk iemand die in één zin zowel ‘Foucault’ als ‘ass fuck’ laat vallen! Maar hoe artistiek is die Sasha Grey eigenlijk echt?

 

De remystificatie van het nu

Eind vorig jaar verscheen Incantaties 2, de nieuwe bundel van de Gentse dichter Inge Braeckman. Je moet een poëzieliefhebber van de harde lijn zijn om dat te hebben gemerkt. Zoals zo vaak in Vlaanderen bleef grote kunst onder de radar. De blijde verwelkoming van een nieuwe stadsdichter, dat mochten we onlangs wel vernemen: David Troch – ‘omdat zijn teksten ijzersterk en grappig zijn en hij met veel zotte ideeën en samenwerkingsvoorstellen komt aanzetten’, aldus cultuurschepen Annelies Storms.

Emotie in ruis en brom

Lelijke westerse mannen in maatpak hebben in de twintigste eeuw langzaam maar zeker alle melodie en ritme uit de muziek gebannen onder het mom van 'avant-garde' en 'moderne compositie'. Ze lijken ook alle emotie er te hebben uitgefilterd. Of zijn melodie en ritme niet langer noodzakelijke componenten om emotie te verwoorden in muziek? Die vraag lijkt wel een vloek op het hedendaags elektro-akoestische genre, dat lijkt te lijden onder een saai en al te intellectueel imago, en dat bijgevolg geen doorstroming vindt naar een iets breder publiek.