Romantiek en tuinen, dat is een aparte liefde. Sinds de 19e eeuw moeten tuinen de spontaniteit van de natuur nabootsen, en onze eigenheid uitdrukken. Tuinieren is niet alleen een ambacht waarmee we onze eigen bakens uitzetten, het is ook een krachtige metafoor in onze verbeelding van een toekomst waarin we echt over onze eigen tijd beschikken. Ook in de kunsten triggert de tuin de verbeelding. Het kunstwerk en de tuin fungeren als ‘uitverkoren’ plekken waar schoonheid huist. Zo verwerken ook hedendaagse kunstenaars de fascinatie voor tuininrichting in het kunstwerk. Tinka Pittoors (Symbolic Violence, 2011), Herman van den Boom (Arcadiabeelden, 2004-2005) en Hans Op De Beeck (Secret Garden, 2010) zijn enkele voorbeelden van bij ons die op deze crossover inspelen. Deze werken maken duidelijk dat tuinen ons eigenlijk een blik bieden op de dubbelzinnigheid van de romantiek zelf. De tuin, dat is zowel de geromantiseerde blik op de natuur, als bewijs van de utilistische wijze waarop
we met de natuur omgaan. Dat is de verbeelding, maar evengoed het gebrek eraan. Dat is de innerlijke rijkdom, maar ook het angstvallig terugplooien op onszelf. Dat is zowel pure schoonheid als lege opsmuk. De voortuin is dé vooruitgeschoven romantiek, zeker in het landschap
van onze op elkaar geplakte voorsteden. Twee fotografen, Sara Claes en Sarah Eechaut, gingen voor ons, elk apart, verder op dit (anti-)romantische pad. www.saraheechaut.com | www.saraclaes.be
Zoek
