De zomer is een ideale tijd om de dingen even on hold te zetten. Twee auteurs, Siri Husvedt en Pierre Pachet, brachten eerder dit jaar elk een roman uit waarin die moeilijke oefening werd gedaan met de liefde. Beide romans plaatsen – weliswaar vanuit een ander vertrekpunt, en met andere (verteltechnische) middelen – de liefde voor even ‘tussen haakjes’, om die daarna opnieuw volledig in de armen te sluiten.
Als je Houellebecq mag geloven dan was de twintigste eeuw pretentieus en gedachteloos. Ze stelde "volkomen serieus de idiootste vragen" in de trant van "Kan er na Auschwitz nog poëzie geschreven worden"? Ze stortte zich tot haar laatste snik in "onontkoombare perspectieven", eerst het marxisme, dan de markt, "terwijl Auguste Comte al lang voor Popper had benadrukt dat elke vorm van historicisme niet alleen onzinnig, maar bovendien door en door immoreel is." Deze passage uit de bundel De Koude Revolutie, Confrontaties en bespiegelingen schokt de lezer, die vertrouwd is met Houellebecqs oeuvre, niet meer. De essays liggen in de lijn van het vroegere werk en in die zin is bovengenoemde uitspraak weinig verrassend.