Videogames worden nog steeds als een bijproduct van onze cultuur beschouwd. Maar wie ze speelt, weet beter: ze kunnen een mooi leermiddel zijn, omdat ze abstracte dingen voelbaar maken in een simulatie, en zelfs vaardigheden aanleren waar men op school nog nooit van had gehoord. Hoe flikken ze dat? Levenslang leren via games, in vier levels.
Academici raken het er maar niet over eens. Of gewelddadige videogames aanzetten tot geweld, blijft een hevig gepolariseerd debat tussen voor- en tegenstanders uitlokken. Beide partijen getroosten zich weinig moeite. De loopgravenstellingen zijn ingenomen, onderzoek wordt niet op maat van het medium gevoerd en aan de zijlijn wordt zwaar gelobbyd door belangengroepen. Hoog tijd om die oeverloze discussie opnieuw in een kader te plaatsen.
Met de actiefilm The Expendables, vanaf 25 augustus in onze zalen, keert Sylvester Stallone terug naar zijn roots. De film wordt een hommage aan de testosteronfilms uit de jaren 1980 en de vroege jaren 1990, die het gedeukte zelfbeeld van de man moesten opkrikken.
Met de game noir Heavy Rain hebben videogames de sprong van een ordinair vertiermedium naar een waarachtige kunstvorm genomen. Het medium legde daarmee hetzelfde traject af als de cinema tijdens de eerste helft van de twintigste eeuw. Ook toen was er één product, Orson Welles’ filmklassieker Citizen Kane, dat verscheidene kleine technische en narratieve vernieuwingen consolideerde tot een audiovisuele taal.