In de meest charmante musea voor natuurhistorie lijkt de tijd te hebben stilgestaan. De parkets kraken er en de plafonds zijn er hoog. Je vindt er statige galerijen met miljoenen vastgeprikte insecten en Latijnse soortnamen op vergeelde etiketten. Dergelijke musea zijn pompeus en eindeloos. En meestal ben je er alleen. Je ruikt er negentiende-eeuws kolonialisme en de vervlogen ambitie om de natuur in haar totaliteit te verzamelen, te ordenen en te classificeren. Dergelijke musea bieden een inkijk in een wetenschap die niet meer wordt bedreven. De geur van de boenwas alleen al bezorgt je er een historische sensatie.
Zoek
