Mik Torfs

Op zijn vijfenvijftigste geldt John Zorn nog steeds als het enfant terrible van de New Yorkse jazzscène; zijn naam wordt gehuldigd als grensverleggend avant-gardist en veelzijdig eclecticus. Hoe komt het dan dat zijn catalogus steeds meer sentimentele filmmuziek, heruitgaven van ouder werk en herkauwde ideeën telt? Onder een zorgvuldig bewaakte reputatie lijkt vooral de logica van de dollar te heersen. De liefhebber betaalt.

Wanneer de vogelvrije kapitein Ralton met zijn kornuiten van het geconfedereerde leger arriveert bij de ranch van zijn broer, de godsvruchtige Blake, gaat het er ruw aan toe. Blakes hond wordt de keel overgesneden, zijn indiaanse vrouw wordt van haar scalp ontdaan en de man zelf wordt onthoofd. Het bloed van het gezin stroomt door de spleten van de houten vloer op hun sidderende zoontje, die zich daaronder verbergt. Homo hominis lupus, het aloude gezegde krijgt een schijnbaar weinig subtiele invulling wanneer we het universum van Alejandro Jodorowsky betreden. Achter de uitzinnige façade die Jodorowsky's oeuvre kenmerkt, gaat echter een weldoordachte visie schuil. Voor Bouncer, een rasechte westernstrip waarvan zopas het vijfde en laatste deel verscheen, bundelt de productieve scenarist de krachten met tekenaar François Boucq.

De trouwe fan die de carrière van Werner Herzog (°1942) op de voet volgt, kent de regisseur inmiddels bijna even goed als zijn personages. De laatste jaren draaide de eigengereide Duitser voornamelijk documentaires waarin hij zelf het woord neemt en in beeld komt. Hij speelde zichzelf in de 'mockumentary' Incident at Loch Ness (Zak Penn, 2004) en was onze gids in Mein liebster Feind (1999), het portret van zijn muze én nagel aan zijn doodskist, de Poolse acteur Klaus Kinski. Herzog wil dat we hem leren kennen, of tenminste het beeld dat hij van zichzelf ophangt. Grizzly Man (2005), zijn laatste wapenfeit, werkt niet enkel op het niveau van de documentaire, het is evengoed een nieuwe stap in de artistieke autobiografie van Werner Herzog. Het is meteen ook een 'return to form' van een bijna opgegeven oude rot in het vak.

Twintig jaar na het afsluiten van zijn beruchte zombie-trilogie die begon met Night of the Living Dead, haalde regisseur George Romero vorig jaar zijn levende doden van onder het stof met Land of the Dead. Meer dan ooit lijkt hij vastbesloten onze samenleving een grimmige en smerige spiegel voor te houden. Terwijl zijn eerste zombieprenten nog nazinderen in zowat elke griezelfilm die vandaag wordt gemaakt (tot en met een remake van zijn eigen Dawn of the Dead en de persiflage Shaun of the Dead) en een recente horror-rage het ruigste genre herleidt tot een mainstream puberale aangelegenheid met titels als House of Wax, Boogeyman en Cabin Fever, breidt grootmeester Romero zijn trilogie met uitgestreken gezicht uit tot een quadrilogie. De koning komt opeisen wat hem toebehoort.