In een vorige wereld zouden ze wellicht ‘halve kunstenaars’ heten. In de wereld van vandaag zijn het kunstenaars met een plus. Lotte van den Berg, Sanne van Rijn, Olivier Provily en Mette van der Sijs braken hun theaterleven open voor elk een andere kunde. Rond één tafel doen ze verslag van hun nieuwe verbinding met de wereld. Volle kunstenaars zijn het, met een verhaal als voorstel: ‘Het theater is geen reservaat.’
Geen parool weerklinkt vandaag zo luid als ‘verbindingen maken’. Zowel van onder- als van bovenuit wordt continu opgeroepen tot brede samenwerking en nieuwe allianties – het liefste voorbij de eigen vakjes. Maar hoe moet dat dan, in een (subsidie)systeem dat nog altijd zweert bij individuele onderscheiding en artistieke autonomie? Kunstenaar Jeanne van Heeswijk en artistiek leider Dominique Willaert zijn ervaringsdeskundigen. ‘Interactie is een beter woord dan verbinding.’
De ‘plek’ van de kunstschool is meer dan de ruimte tussen haar muren. Het is een rol. Een rol waar de kunsten minstens zoveel van kunnen ‘leren’ als andersom. Een rol die ook niet losstaat van wat er buiten die muren gebeurt. Hoe kan de kunstschool haar plek herdenken, als we over een paar muurtjes kijken en zien gebeuren wat er gebeurt? De plek van de kunstschool hoeft niet noodzakelijk alleen de kunstschool te zijn.