Karen Burvenich

De wereld is een tuin. En wie zal hem onderhouden?

Vader, moeder zult gij eren. Ook tijdens een avondje filmkijken. Ik ken mijn klassiekers. Dus zat deze frase van mijn moeder me dwars: 'De wereld is slecht, dat weten we. Maar wat heb je eraan om dat nog eens op je bord te krijgen tijdens een avondje uit?' Ze speelde het op na The constant gardener van Fernando Meirelles. De idealist in mij voelde zich aangesproken. Want wat maakt een geëngageerde film meer los dan een gevoel van vlammende verontwaardiging? En wat doet een mens nadien nog met die vlam? Of is dat delen in andermans miserie een louter therapeutische trip, waarvan de krachtlijnen snel weer verdrinken in 's levens beslommeringen, zoals we die kennen aan deze zijde van de aardbol?

 

Lege plekken om te bijven

Voor zijn film Elephant kaapte filmmaker Gus Van Sant op het filmfestival van Cannes de Gouden Palm weg. Elephant evoceert de uren die voorafgingen aan de slachtpartij in de Columbine High School in 1999. Karen Burvenich bespreekt de film en traceerde vooral veel lege plekken.

Ken Park

Larry Clark, het enfant terrible van de Amerikaanse cinema, maakte al naam en faam met zijn harde tienerportretten (Kids en Bully). Deze zomer werd opnieuw een film van hem in de zalen gebracht: Ken Park. Vlaamse filmrecensenten onthaalden de film gematigd enthousiast en tegelijkertijd erg voorzichtig. Die houding zette me aan het denken. Een ideale gelegenheid om het filmkritisch ei, waar ik al een tijdje mee zit, aan u voor te leggen….