Het idee dat een publiek lastigvallen een belevenis aanbieden is, is simpelweg misplaatst. Het is niet meer dan vals spelen. Het staat gelijk met een toeschouwer in het gezicht slaan en dan trots verkondigen dat die eindelijk iets gevoeld heeft.
Kunstenaar ben je voor het leven, heet het. Je ademt kunst, staat ermee op en gaat eraan dood. Stoppen als kunstenaar is een heilig huisje. Vier ex-fans schrijven vier artiesten een aanbeveling om het toch te doen. Wie mag er zo zoetjesaan met pensioen?
Steden zijn sociale experimenten. Experimenten met steeds nieuwe conclusies, terecht bestudeerd door wetenschappers, futurologen en een paar politici, maar ook door een groeiende groep kunstenaars. De enige manier om een stad te bekijken: als iets wat nooit af is. In welke ‘taal’ kunnen we de onoverzichtelijke, soms onzichtbare stedelijkheid portretteren?
Teaser
En op de vraag die niemand stelt, 'Joost, wie vind je dan wél goed?', noem ik zijn naam, als bewijs van hoe straf televisie nog kan zijn en als oorsprong van een nooit aflatende jaloezie.
In a galaxy far, far away, maar ook niet zo far away, is er een land, of beter gezegd: een bijna-land. Maar zodra GDF Suez heel Wallonië heeft opgekocht om er 36 kerncentrales te zetten, zal dit Vlaanderen, ons Vlaanderen, dit land van te veel melk en ingevoerde honing, eindelijk onafhankelijk zijn en in Europa dezelfde rechten kunnen afdwingen als Luxemburg en de helft van Cyprus.
Lieve zes lezers (nummer zeven heeft ondertussen een eigen mening kunnen ontwikkelen en hoeft dit soort bladen niet meer te lezen), dit zijn de nieuwe tijden, dit zijn de rustige tijden. Brussel voelt verlaten aan nu de helft op bezoek is in het thuisland, waarschijnlijk om de glorie van het cultuurhuis Daarkom te bezingen en te vertellen over Rachida Lamrabet die weigert gekenmerkt te worden als puur allochtone schrijfster en nu na twee boeken over allochtonen een stuk over allochtonen zit te schrijven voor 't Arsenaal.
En toen stierf Ballard.
Ik wist het pas toen ik de mail kreeg. Of ik iets over hem wou vertellen op de VPRO-radio. Want ze vonden niemand anders die er iets kon over zeggen. Joost Vandecasteele, de backup van de backup van de backup van een belangrijke schrijver. En ja, ik wou wel iets zeggen over JG Ballard, de auteur die nooit stopte schoonheid te zoeken in lege resorthotels, erotische opwinding in littekens door autoaccidenten en politieke revolte in de verveling van de buitenwijken, die steeds opnieuw de relevantie van sciencefiction bewees. Je weet wel, die andere dooie schrijver van de week naast Martin Bril.
Omdat ze waarschijnlijk al eerdere columns van mijn hand hebben gelezen in andere gespecialiseerde bladen als Doorweekt, het maandblad voor de verfijnde urinedrinker met recepten voor lekkere cocktails en prachtige fotoreportages over hun nationale pisproefdagen en het weekblad Zeker?, een tijdschrift voor de meer twijfelende negationist met een weekoverzicht van wat er misschien gebeurd is, hebben de lieve gefrustreerde recensenten, werkloze ex-culturele studies en ander gespuis van dit blad mij een column geschonken, om u de lezer, alle vijftien theatermakers en videoartiesten wanhopig op zoek ergens vernoemd te worden en niet meer blij met de vijf regels en de drie sterren in De Morgen, te plezieren.