Iedereen kan vast een paar namen noemen van wijze mannen die van een berg afdaalden om aan de wereld hun visie wereldkundig te maken. Mozes, Zarathustra, ik noem maar wat. Sinds 10 on Ten hoort ook de Iraanse regisseur Abbas Kiarostami in dat rijtje thuis, al valt dat uit de film zelf niet meteen op te maken. Want hoewel 10 on Ten heel wat goede ideeën bevat en Kiarostami internationaal bekend staat als een man met visie, is de verpakking van die visie en die ideeën - de gefilmde versie van die intellectuele tocht van de Iraniër - weinig boeiend en erg flets. Het is zelfs in die mate storend dat het de inhoud van de film reduceert tot naïef en vrijblijvend gepraat, een tot kunst verheven egodocument. Deze bespreking is het relaas van een zoektocht naar een verklaring voor het negatieve effect van de film en naar wat door die vorm verloren gaat.
Zoek
