Guido Fonteyn

Stadsvernieuwing in Wallonië? Cultuur als hefboom

Kunnen er nieuwe stedelijke ontwikkelingen in Wallonië worden gesignaleerd? Zeer zeker wel. Of blijft het debat beperkt tot de casus Louvain-la-Neuve, de enige nieuwe stad die de vorige eeuw in Wallonië ontstond? Zeer zeker niet. Er zijn nieuwe tekenen van stedelijk leven aanwijsbaar in de oude industriesteden La Louvière en – zij het in mindere mate – Charleroi. Namen kijkt zoals gebruikelijk vanaf de zijlijn toe, maar in Luik, en in de eerste plaats in Mons (Bergen) beweegt wat. Bovendien zijn de hefbomen niet meer de economie, de steenkoolmijnen, de vakbonden, de staalfabrieken of de terrils: de nieuwe hefboom is de cultuur. Er is een nieuw Wallonië in de maak.

 

‘Pierre Paulus toon ik niet'. MAC’S (Le Grand Hornu) of Busine met zijn buren

Laurent Busine houdt niet van vergelijkingen. Als ik hem vraag naar de relatie tussen de begrippen ‘Wallonië’ en ‘cultuur’, schuift hij wat ongemakkelijk op zijn stoel heen en weer en zegt hij zuchtend: ‘Het probleem is dat iedereen altijd vergelijkingen wil maken.’