Lang geleden. Mijn Jamaicaanse vriendin Christine aan de telefoon. Of ik mee naar de Ancienne Belgique ging, daar kwam een te gekke R&B-meidengroep optreden. ‘Destiny’s Child heet ze.’ Ik: ‘Wat zullen we nu krijgen? Weer zo’n bijeengeraapt groepje grieten die veel huid tonen en in de micro kwijlen?’ ‘Nee man, ze zijn gaaf, markeer mijn woorden.’
't Arsenaal bracht De collega's terug op de planken en maakte daarmee de cirkel rond. De collega's was ooit een toneelstuk van het Mechels Miniatuur Theater, de voorvader van 't Arsenaal. Het is lang geleden, in 1976 met name, het jaar met die fameuze hete zomer, en op een van die zomerdagen speelt het stuk zich af - de hitte die iedereen teistert staat symbool voor de verhitte gemoederen op het bureau. De scenarist Jan Matterne had met het idee voor een kantoorserie bij de BRT aangeklopt, maar de omroep kreeg pas interesse toen de toneelversie liep als een trein. De televisiereeks kwam er alsnog, liep vanaf 1978 drie seizoenen lang en werd een fameus succes. De BRT zat toen nog stevig in het zadel als monopolist en uitzendingen van De collega's haalden tot twee miljoen kijkers.
Maandag 28 december 1992. Ik stapte het Stedelijk Museum van Amsterdam binnen voor de tentoonstelling Jeff Koons. Michael Jackson was er ook, in gezelschap van zijn lievelingschimpansee Bubbles. Buster Keaton zat schrijlings op een ezel. De Pink Panther werd stevig omhelsd door een blonde stoot. Zo ging het maar door. Teddyberen, bloemtuilen, een metalen konijn. Telkens uitgevoerd in drie dimensies en in grote maten.
Elke zaterdagochtend is op tv Power Rangers Mystic Force te bezichtigen. Ik volg de serie, eerder plichtmatig dan enthousiast, en met de hoop de fascinatie te herbeleven van de oorspronkelijke Mighty Morphing Power Rangers, die halfweg de jaren 1990 dagelijks het scherm bestormden.
Dr. Phil leerde ik kennen op vijfTV, een zender met een vrouwelijk profiel, gespecialiseerd in uitzendingen die licht zijn als popcorn. Ze dragen namen als Modenieuws, De dingen des levens, Showbizz mama's, stuk voor stuk tetterprogramma's die ik bekijk met een afstandelijke fascinatie ('waar blijven ze het halen?'). Maar Dr. Phil is andere koek. Bij hem is mijn fascinatie gemeend. Voor wie Phil McGraw niet kent: hij is een kloek gebouwde, met een Texaans accent sprekende psychotherapeut, die in de tv-studio, met publiek in de zaal, mensen ontvangt met een relatieprobleem: ouders en kinderen, soms verloofden, heel vaak echtelieden.
Hopla, weeral opdraven voor een interview met Jan De Cock (yep, Grote Broer van Gerrit De Cock), naar aanleiding van zijn solomoment in de Stella Lohaus Gallery. Zoek daar maar eens een invalshoek voor. Hij is daar verdomme de vijfentwintigste Belg in drie jaar tijd! En dat terwijl dat laatste artikel in de serie 'Waar eet ?' nog een beetje op mijn maag ligt. Voor die editie moest ik trouwens gaan eten met S.M.A.K.-directeur Philippe Van Cauteren. Een zeer gedreven man als je 't mij vraagt. Vier restaurants in twee uur tijd, alsjeblieft! Eén in Oostende, twee in Groot-Antwerpen en ééntje in Luik. Enfin, dat was dus nogal wat anders dan de vernissage bij de Star Bauhaus Academy waar ik met broertje De Cock had afgesproken voor een informele babbel over kunst en kalfjes.