Aangezien ik tot op heden mijn bezwaren tegen de huidige Vlaamse cultuurpolitiek slechts zeer rudimentair kon uiten in columns en polemieken, zou ik in deze tekst graag uitgebreider mijn opvattingen weergeven. Columns, satire, polemiek behoren allemaal tot het geëigende wapentuig van een beschaafde pennen- en opiniestrijd, maar op zich volstaan ze niet. Ik poog hier verder in te gaan op wat ik elders met andere stijlmiddelen en in andere registers heb geopperd. In deze tekst sta ik driemaal aan de rand van het graf waarin onze democratie wordt neergelaten, een graf waarin ze kunst en cultuur dreigt mee te zuigen, maar ik sta er ook met de vurige hoop, en vooral de dwingende vraag dat een ware democratie en een ware kunstenpolitiek uit die groeve mogen opstaan.
Zoek
