Nvdr: onderstaande tekst is de authentieke eerste versie van de auteur. De finale versie, na redactionele feedback en eindredactionele ingrepen, lees je hier. Zoek de tien verschillen...
Zoek
Nvdr: onderstaande tekst is de authentieke eerste versie van de auteur. De finale versie, na redactionele feedback en eindredactionele ingrepen, lees je hier. Zoek de tien verschillen...
Wat houden we toch van die diepe kloof tussen het kosmopolitische steedse en het benepen Vlaamse hinterland. Zozeer bespookt deze tegenstelling ons zelfbeeld dat zelfs het kiesgedrag van de Vlaming ermee wordt verklaard. Architect Xaveer De Geyter, over wie in het najaar een tentoonstelling opent in het Brusselse CIVA, probeerde een decennium terug de posities open te wrikken. Niet stad versus platteland was nog langer de kwestie, wel Vlaanderen als verstedelijkt web.
Ons geloof in de autonomie en de authenticiteit van de kunstenaar is zo groot, dat we collectief negeren dat vrijwel geen kunstwerk autonoom of authentiek tot ons komt. Steeds zijn er tussenpersonen, die de kunstenaar ‘artistieke bijstand’ verlenen. De ingrijpende rol van die bemiddelaars mag dan wel taboe zijn, ze worden wel steeds belangrijker. Je kan er op twee manieren naar kijken.
De hedendaagse architectuur lijkt minder dan ooit begaan met gemeenschapsvorming, net omdat ze voluit blijft geloven in wereldwijde gemeenschappelijkheid. Een paradox? Niet op de voorbije architectuurbiënnale in Venetië, People meet in architecture.
In deSingel in Antwerpen worden, in de wandelgangen en achter gordijnen, 16 films getoond waarin architectuur de hoofdrol speelt. Er is geen film denkbaar – met hier en daar een uitzondering – die niet bestaat dankzij architectuur. Maar de films in 2 ½ Dimensional: Film Featuring Architecture tonen architectuur, zonder ze per se te gebruiken voor iets anders.
Met Inglourious Basterds heeft Quentin Tarantino voor het eerst een film gemaakt waarin het verhaal belangrijk is. Want als je al kan zeggen wat er in Reservoir Dogs, Kill Bill, Pulp Fiction of Jackie Brown geschiedt, ben je daarmee nog geen stap verder. Een misdaadcomplot, een wraakonderneming, een dag uit het leven van doodnormale Amerikanen, veel achterdocht rond evenveel geld - wat zijn ze meer dan archetypische kaders waarbinnen zich onvergetelijke scènes kunnen afspelen?
De relatie tussen beeldende kunst en architectuur is sinds de eerste realisaties van Robbrecht Daem Architecten hét thematische veld waarbinnen hun werk wordt gesitueerd. Die relatie mag in de eerste plaats letterlijk en ruimtelijk beschouwd worden: Paul Robbrecht en Hilde Daem hebben architectuur gemaakt die ten dienste staat van de kunst.
'Een heer die bij ons kwam rondneuzen vroeg me op een keer: "Neem me niet kwalijk, maar is er nog geen manier gevonden om het apparaat uit zichzelf te laten draaien?" Ik zie nog het gezicht van die meneer: smal, bleek, met dun blond haar; blauwe, sluwe ogen; gelig puntbaardje, waarachter een glimlachje schuilging dat schuchter en beleefd moest lijken, maar boosaardig was. Want met die vraag bedoelde hij: "Bent u heus wel nodig? Wat bent u eigenlijk? Een hand die aan de slinger draait. Zou die hand niet gemist kunnen worden? Zou u niet kunnen worden afgeschaft, vervangen door een of andere mechaniek?"' (Luigi Pirandello)
De dood van Hugo Claus zorgde in de Vlaamse pers voor een zelden geziene lawine van reacties en in memoriams. Er nog eens een tekst aan toevoegen leek ons overbodig, tenzij we een stem aan het woord konden laten die een ander licht zou werpen op de ontvangst van Claus' oeuvre of die iets fundamenteels zou toevoegen aan de monumentalisering die zich de laatste weken heeft voorgedaan. Waarom treuren we eigenlijk bij de dood van een auteur als Claus, vraagt Christophe Van Gerrewey zich af. En hoe kan het dat die ondanks dat leger van exegeten met een imago door het leven ging, dat eigenlijk niet met de werkelijkheid strookte? Kevin Absillis reconstrueert de feiten, achter de ideologische mist. Kritiek als eresaluut.