Benjamin Van Vliet

Nico Muhly

In een recent interview verbaasde Brian Eno zich over de inhoud van de iPods van de hedendaagse jongere. Doowop, hiphop, indierock en klassieke muziek staan daarop broederlijk naast elkaar en worden eindeloos door elkaar geshuffeld. De traditionele grenzen tussen de geijkte genres komen daarmee meer en meer op losse schroeven te staan. Om als muzikant aan die gigantische poel nog werkelijk nieuwe geluiden of structuren toe te voegen, is vrijwel onmogelijk. Echte vernieuwing schuilt vandaag in het creatieve hergebruik van dit grenzeloze, diverse aanbod. Dit eclecticisme is inmiddels gemeengoed in hiphop, elektronische muziek en indierock, maar de wereld van de klassieke muziek bleef nog altijd hermetisch. De deuren ernaartoe waren potdicht. Totdat drie jaar geleden de jonge, New Yorkse componist Nico Muhly die deuren op een kier zette, en met enkele speelse, avontuurlijke werken het zelfgenoegzame sérieux van de klassieke muziek in twijfel trok.