Lasgo go go!

Op één punt verschilt de Belgische dance scene van de rest van het cultuurlandschap. Succes win je er niet door iets anders, maar door knal hetzelfde te doen. Smile, het derde album van Lasgo, stelt dat cliché (een beetje) bij. Aan nieuwe zangeres Jelle Van Dael kan het niet liggen, maar in sommige nummers klinkt zowaar een emancipatorisch verhaal door.

Sinds 2 Fabiola kun je vergif innemen op de basismachinerie van elke nieuwe dance formatie. Synthesizer dj (zelden moeders mooiste, maar gel helpt) engageert knappe lady met enig zangtalent (liefst blond, mag ook donker, maar bij voorkeur Limburgs of met exotisch bloed) om zijn beats op te luisteren met een handvol heldere zinssnedes in een niet onaardig Engels. Krijgt de zangeres er na een tijd genoeg van om met steeds andere kapsels rond te staan huppelen voor een publiek van voornamelijk tieners (of erger: ze wil kinderen), wordt in het discotheekwezen gewoon een nieuwe poppemie verleid. Vrouwen zijn inwisselbaar. En ze hechten zich met gemak. Precies daarom handelen songlines van dance hits bijna zonder uitzondering over "in your arms" en ander liefdesverdriet. In frequentieonderzoek wint evenwel het woord "tonight". Niet enkel muzikaal, ook tekstueel zijn zowat alle singles gesneden op de circulaire microkosmos van het uitgaansleven: waar flirts misbegrepen worden als eeuwige liefde, en het ochtendlicht steevast voor pijnlijke inzichten zorgt. "Put a condom on your willie", leerde zo ooit Def Dames Dope. Waar de vier madammen vandaag uithangen, weet geen hond. Dat komt ervan, als je zondigt tegen de heteroseksuele norm. Bij Kim -lilalilalila- Kay was het dan weer haar Frans. De wetten van het dance-succes zijn hard, keihard.

De enige band die het al die tijd overleefd heeft, omdat hij die wetten in hun puurtse vorm belichaamt, is Milk Inc. Regi mag dan wel met Linda Mertens al aan zijn vierde sidekick toe zijn, Milk Inc klinkt nog steeds onvervalst zichzelf. Meehuppers als 'Land of the living' ("In the land of the living I will search no more, cause it's you that I've been looking for"), 'Walk on water' ("I will walk on water, just to be with you"), 'Tonight' ("I never knew I could miss you so") of het recente 'Black out' ("will there be someone to hold, when the lights go out") blijven onverminderd op de love-trom bonken. Ze putten ook nog sterk uit de Eurodance-traditie van 2 Unlimited ('No limits') en Aqua ('Barbie Girl'), met dat verschil dat de traditionele mannelijke rap-stem verdwenen is en lyrics iets meer die naam waardig geworden zijn. Ook bij andere bands is de huidige dance met die vervrouwelijking en tekstuele aanwas meer melodisch, radiofähig geworden. De vlakke, repetitieve vetheid lijkt afgeslankt. Enthousiast wordt er binnen een en hetzelfde nummer gegraaid uit de steeds rijkere korf van house-, techno- en trance-beats. Af en toe een goeie ballad (zoals Milk Inc's 'Don't cry' uit 2001, op enkel gitaar en piano) maakt die toegenomen muzikale geloofwaardigheid af. Tegelijk is er helemaal niks veranderd. Dance is namelijk een van die weinige muziekgenres die net daaraan zijn kracht onleent. Het gaat door voor uiterst eigentijds, maar is fundamenteel nostalgisch. Niet toevallig noemde 2 Fabiola zijn comeback single in 2008 'We love the 90's'. Dance koestert de eenvoud van een individualistische, voortvarende wereld van voor 9/11. Is daar dan iets mis mee?

VAN TROMMEL- EN NETVLIES

Het zal wel toeval zijn dat Sylver en Lasgo, de Belgische duo's die vandaag naast Milk Inc het mooiste weer maken in binnen- en buitenland, net rond 2001 het levenslicht zagen. In elk geval drijven ze met des te meer enthousiasme voort op de ontkenning van alles wat zich buiten de discotheken afspeelt. Voor Lasgo, een dance act die vorm kreeg toen mc Peter Luts en dj Patrick Vervoort (aka Dave McCullen) zangeres Evy Goffin overnamen van Medusa, was het al meteen raak met hun debuutsingle 'Something'. Door de volharding van één Amerikaanse radiopresentator werd het nummer in de States meteen een van dé hits van 2001. "Hold me in your arms, and never let me go, cause I need you so": noch de smachtende feminiene ontboezemingen, noch de metalige basisbeat en de machtig stijgende pompenergie van 'Something' presenteerden veel nieuws onder de zon. Dus raakte Lasgo meteen gelanceerd in het walhalla van de charts, daarbij aardig geholpen door de hoge coolness én jukbeenderen van Evy. Want in dance wordt de strijd niet uitgevochten op het trommel- maar op het netvlies. TMF is de poort tot de rest van het hemelse pad langs Vlaanderens vele fuiftenten en kustevenementen. Vandaar dat Luts even met de handen in het haar zat toen zijn gevooisde Niké het podium in 2007 inwisselde voor het kraambed, en Vervoort er tegelijk de stekker uit trok. De talentenjacht Let's go Lasgo op JIMtv maakte van de nood een deugd (of waar K3-min-één de mosterd haalde) en winnares Jelle Van Dael uit Opglabbeek onderbrak maar wat graag haar opleiding tot management assistant om Lasgo een nieuw gezicht te geven.

Nu, amper anderhalf jaar later, is Lasgo's kersverse derde album Smile van de persen gerold, goed voor twaalf tracks vol Jelle. Anders dan goeie wijn ontkurk je een dance-boegbeeld namelijk best zo snel mogelijk. En niet als iets exclusiefs, maar als meer van hetzelfde: in de clip van haar eerste single 'Out of my mind' verschijnt de Limburgse als Barbie, compleet in fluo verkoopsverpakking. Zelfs je commerciële bedoelingen zet je in dit genre best zo vet mogelijk in de etalage. De beat, een huppende nasale teut-klank met enige noten variatie, is al even weinig opluisterbarend als de tekst erboven: "I can't get you out of my mind, it's silly but I think about you all the time". Meteen valt op dat de stem van Jelle, hoewel net zo uitwaaierend, het donkere soulgevoel van Evy ontbeert. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat deze zoveelste 'prinsesje wacht op de prins'-variatie subtiel weggeparkeerd werd als voorlaatste track op Smile. Veel, véél lekkerder is de ouverture van het album. 'Alone tonight' begint met het bombast van de beste hits van Scooter of E-type: een aanzwellende, versnellende opbouw doorspekt met hoge woeh-kreetjes, loopt uit in een pompende frisse puls. Zoals in alle eurodance gaat die beat even in decrescendo als de zang begint, en wisselen beide schuiven elkaar genereus af om uiteindelijk, na de klassieke verstilling op driekwart van het nummer, voluit samen open te gaan in een explosief orgelpunt. Hier word je vrolijk van. En opvolger 'Gone' doet je nog hoger stijgen: up-tempo, stevige drone, variabele champagnebubbels in de achtergrond, veelbelovende strofische aanloop, tot het catchy refrein: "Oops, you're gone!"

Die ene zin maakt het volledige basisgevoel van Smile uit, en breekt met een hele dance-traditie. Aan het woord is geen emotionele voetveeg of een naïeve party girl, maar een herboren lady die na haar zoveelste bons niet gaat zitten treuren om zijn verloren ballen, maar die zélf ontwikkelt. In 'Cry 4 you' heet het "I'm not gonna cry for you", in 'Lost' "I wanna live my live". Grote literatuur is het niet, da's waar. Maar er spreekt een toekomstgerichtheid uit die de montere feel van dance veel beter kleedt dan pakweg het treurende 'Turn the tide' van Sylver of het bijna smekende 'I can't let you go' van Ian Van Dahl. Dit Lasgo heeft veel beter begrepen waar de noodzaak van dance ligt: niet in de maatschappelijke ontkenning of het heteroseksuele smachten, maar in het tunen van 's naties zelfgevoel. Zoals elke low culture heeft ook dance weinig last van veel diepgang, maar tegenover de duistere violen waarop de ware kunsten steeds variëren, is deze happy repetitiviteit dringend aan heropwaardering toe. Misprijzen voor dance is een ziekte waarvan te genezen valt, als je Lasgo met een knipoog pakt. Het duo Luts-Van Dael wekt met de betere nummers op Smile onvermoede vibes in elke vermoeide culturo-ziel. Dat de titeltrack van Smile net die ene klassieke lounge-ballad van het album is (niet toevallig op driekwart van de cd), vergeven we Lasgo dan graag. "When I feel I'm all alone, and I can't seem to find a home, I call your name". Iedereen vervalt al eens in oude zonden. Er is maar één weg voor dance: vooruit met de meid! Go go Lasgo!